۱۹۴۰.امام على عليه السلامـ در كلمات حكيمانه منسوب به وى ـ: چون به چيزى نياز ندارى ، آن را واگذار و آن چه را بدان نيازمندى ، فراهم كن .
۱۹۴۱.الزهد للحسين بن سعيد از حنان از پدرش از امام باقر عليه السلام :از او شنيدم كه فرمود: «مردى نزد ابوذر آمد و او را بشارت داد كه گوسفندش بره اى زاده است . گفت: اى ابوذر! تو را مژده باد . گوسفندت بره زاده و افزون شده است . ابوذر گفت: افزون شدن آن مايه شادمانى من نيست ؛ من چنين نمى خواهم . هر چه اندك باشد و كفايت كند ، برايم دوست داشتنى تر از آن است كه بسيار ، اما فريبنده باشد . من از رسول خدا صلى الله عليه و آلهشنيدم كه فرمود: ? بر دو كرانه صراط در روز قيامت ، پيوند با خويشان و امانت دارى است ؛ چون پيوند كننده با خويشان و امانت دار از آن بگذرد ، آتش به سوى او ميل ننمايد» .
۱۹۴۲.امام باقر عليه السلامـ در دعاى خويش ـ: بار خدايا! مرا روزى حلال عطا فرما كه كفايتم كند ؛ و روزى اى نده كه مايه سركشى ام باشد ؛ و به فقرى كه به سبب تنگناى آن ، به تيره بختى افتم ، دچارم مكن . مرا بهره فراوان در آخرتم و روزىِ گشاده گواراى شيرين در دنيايم عطا فرما .
۱۹۴۳.امام صادق عليه السلام :على بن حسين عليهماالسلام چنين دعا مى كرد: «بار خدايا! از تو نيكىِ معيشت خواهم ، چنان كه با آن ، همه نيازهايم را برآورم و زندگانى ام را به آخرت پيوند زنم ، بدون آن كه مرا در دنيا به ناز پرورى و دچار سركشى شوم يا چنان بر من تنگ گيرى كه به تيره بختى افتم . روزىِ حلال خود را با گشايش نصيبم فرما و از افزون بخشىِ خويش ، نعمت پياپى و بى منّت و بى كم و كاست عطايم فرما ؛ سپس با نعمت فراوانت كه شكوهش مرا بفريبد و زيبايى اش مفتونم سازد ، مرا از شكر نعمت خويش غافل مگردان ؛ و چندان روزى ام را اندك مساز كه دسترنجم كفافم را ندهد و قلبم از اندوه آن پر شود . اى خداى من! بدين سان ، از بدانِ آفريدگانت بى نيازم ساز و مرا به خشنودى خود نائل گردان» .
