1.. علّامه مجلسى رحمه الله در توضیح حدیث اوّلِ امام صادق علیه السلام مى‏گوید: «در بارۀ عبارت ̎ باء، بهاى خداست̎ از بسیارى از اخبار، چنین بر مى‏آید که حروف مفرده، وضع و معانى متعدّدى دارند که جز حجّت‏هاى الهى، کسى آنها را نمى‏داند و این، یکى از ابعاد علوم ایشان و استنباطشان از قرآن است. اهل سنّت در بارۀ آیۀ (الٓم؛ الف. لام. میم) از ابن عبّاس روایت کرده‏اند که: الف، به معناى آلاى (نعمت‏هاى) خداست و لام، به معناى لطف اوست و میم، نشانگر مُلک او. ̎ بهاء̎، به معناى زیبایى و نیکویى است.̎  سناء̎ ، به معناى رفعت و بلندى و  ̎ مجد̎ ، به معناى بزرگوارى و شرافت است.
من مى‏گویم: ممکن است این مطلب بر پایۀ اشتقاق کبیر و مناسبت ذاتى میان الفاظ و معانى آنها باشد. بنا بر این، ̎ باء̎ ، چون میان معناى حرفى و ̎ بهاء̎  مشترک است، باید میان معانى آن دو مناسبتى باشد. همچنین است ̎ اسم̎  و ̎ سناء̎ . چون در ̎ سین̎  اشتراک دارند، پس در معناى بلندى و رفعت نیز اشتراک دارند.
̎ اسم ̎  نیز چون با ̎ مجد̎  و ̎ ملک̎ در حرف میم اشتراک دارد، باید میان معانى آنها مناسبتى باشد. این خود، موضوعی پُردامنه در لغت است که براى اهل تحقیق و جستجو، که مبانى و معانى را شناخته باشند، روشن مى‏شود. پس مراد از جملۀ امام علیه السلام که ̎ سین، سناى خداست̎ ، این است که وجود این حرف (سین) در کلمۀ ̎ اسم̎ ، مناط حصول این معنا در آن است. بقیّۀ کلمات نیز به همین سان اند. تأمّل در این مطلب، شدّت استبعاد از ظاهر این کلام را از بین می‏برد. این بود آنچه در این جا به ذهن رسید. شاید این برداشت، به حقیقت نزدیک‏تر باشد تا آنچه یکی از بزرگان (میرزا رفیعا نائینی) آورده است. او گفته است: چون تفسیر آن بر حسب معنای حرف اضافه است و از طرفی، ̎ اسم̎  برای کسی که به زبان آشنا باشد، نیازی به بیان ندارد، امام علیه السلام بر حسب مدلولات دور، پاسخ داده است، یا چون تبرّکاً و بیرون از مدلول اوّل به کار رفته است، آن را به غیر آن از آنچه در تبرّک لحاظ می‏شود، تفسیر کرده است و(( مراد از این تفسیر، یا این است که این حروف، چون در آغاز این کلمات، دالّ بر این صفات هستند، تبرّکاً اخذ شده‏اند، یا این که این حروف بر این معانی دلالت دارند، خواه به این دلیل که با این معانی‏ای که برای آنها وضع شده، مناسبت دارند، و از آن جا که در آغاز این کلمات قرار دارند، مناسبتشان از دیگر حروف آن کلمات، بیشتر و دلالتشان بر معانى آنها قوى‏تر است و خواه به این دلیل که چون حرف ̎ باء̎  ، بر ارتباط و اضافه دلالت دارد و مناط ارتباط و اضافه به چیزى یافتن زیبایى و حُسن مطلوب براى طالب است. پس این حرف، بر حسن و بها دلالت دارد که خود، مطلوب هر طالبى است و بر این پایه، به ̎ بهاء اللّٰه ̎ تفسیر شده است. همچنین چون ̎ اسم ̎ از مادّۀ ̎ سُمُوّ̎ گرفته شده است که بر رفعت و بلندى و بزرگوارى و شرافت دلالت دارد، پس هر یک از دو حرف به اضافۀ دیگرى، بر آن مطلوب، دلالت دارد. پس ̎ سین̎ به دلالت بر ̎ سناء̎ ، از باب مناسبت، نسبت داده شده است و آن را به سناى خدا تفسیر کرده است. دلالت بر مجد یا ملک نیز بر پایۀ همین مناسبت، به میم نسبت داده شده و آن را به مجد، یا به روایت دیگرى به ملک، تفسیر کرده است» (مرآة العقول: ج۲ ص۳۷).

1.. گفتنى است که این روایت از نظر سند، معتبر نیست.

2.. معانی الأخبار: ص۳ ح۲.