به ‏گفته استاد مطهّرى،^۱ این شعر حافظ نیز ممکن است ناظر به سبقت گرفتن رحمت خداوند بر غضبش باشد:

ملّاى بلخى رومى نیز مى‏گوید:

رحمت الهى با همه گستردگى‏اش و با وجودِ تقدّم و غلبه‏اش بر غضب، مى‏تواند با مجازات جمع شود. در نتیجه، کسانى که پذیراى رحمت او نباشند، دچار غضب و مجازات او مى‏شوند، چنان که امیر مؤمنان علیه السلام در توصیف خداوند منّان، فرموده است:

۰.لا تَحجُزُهُ هِبَةٌ عَن سَلبٍ، وَ لا یَشغَلُهُ غَضَبٌ عَن رَحمَةٍ، وَ لا تولِهُهُ^۲ رَحمَةٌ عَن عِقابٍ.^۳

۰.هیچ بخششى، او را از گرفتن، مانع نمى‏گردد و هیچ خشمى، او را از رحمتى، باز نمى‏دارد و هیچ رحمتى، او را از کیفرى باز نمى‏دارد.

باشد، در آخرت از آتش دوزخ، رهایى مى‏یابد نیز شاهدى دیگر بر غلبه رحمت الهى بر غضب اویند، مانند این روایت که در آن، خداوند متعال مى‏فرماید:

۰.أخرِجوا مِنَ النّارِ مَن كانَ فى قَلبِهِ مِقدارُ حَبَّةٍ مِن خَردَلٍ إیماناً.^۱

۰.هر که را به اندازه دانه خردلى ایمان در دل اوست، از آتش [دوزخ] بیرون آورید.

و در روایتى از پیامبر صلی الله علیه و آله آمده است:

۰.یَخرُجُ مِنَ النّارِ مَن قالَ: «لا إلٰهَ إلَّا اللّٰهُ» وَ كانَ فى قَلبِهِ ما یَزِنُ مِنَ الخَیرِ ذَرَّةً.^۲

۰.هر کس «لا إله إلّا اللّٰه‏» گفته باشد و در دلش به وزن ذرّه‏اى خوبى باشد، از آتش [دوزخ] خارج مى‏شود.

گفتنى است که روایات فراوانى، گویاى این نکته ‏اند.^۳

یکى از نمودهاى سبقت گرفتن رحمت بر غضب، وجود گروهى از فرشتگان الهى است که کارشان دعا و استغفار همیشگی براى گنهکاران از اهل ایمان است:

۰.(ٱلَّذِینَ یَحْمِلُونَ ٱلْعَرْشَ وَ مَنْ حَوْلَهُ یُسَبِّحُونَ بِحَمْدِ رَبِّهِمْ وَ یُؤْمِنُونَ بِهِ وَ یَسْتَغْفِرُونَ لِلَّذِینَ آمَنُوا رَبَّنا وَسِعْتَ كُلَّ شَیْءٍ رَحْمَةً وَ عِلْماً فَاغْفِرْ لِلَّذِینَ تابُوا وَ اتَّبَعُوا سَبِیلَكَ وَ قِهِمْ عَذابَ ٱلْجَحِیمِ.^۴

۰.کسانى که عرش [خدا] را حمل مى‏کنند و آنها که پیرامون آن ‏اند، به سپاس پروردگارشان، تسبیح مى‏گویند و به او ایمان دارند و براى کسانى که ایمان آورده‏اند، طلب آمرزش مى‏کنند: «پروردگارا! همه چیز را با رحمت و علمت، فرا گرفته‏ای. کسانى را که توبه کرده و راه تو را دنبال نموده‏اند، ببخش و آنها را از عذاب آتش [دوزخ] نگاه دار»).