إلىٰ بَلایاهُم، و سُلَّماً إلىٰ ضَلالَتِهِم، داعِیاً إلىٰ غَیهِم، سالِكاً سَبیلَهُم؟! یُدخِلونَ بِکَ الشَّکَّ عَلَى العُلَماءِ، وَ یَقتادونَ بِکَ قُلوبَ الجُهّالِ إلَیهِم، فَلَم یَبلُغ أخَصُّ وُزَرائِهِم وَ لا أقوىٰ أعوانِهِم إلّا دونَ ما بَلَغتَ مِن إصلاحِ فَسادِهِم وَ اختِلافِ الخاصَّةِ وَ العامَّةِ إلَیهِم.^۱

۰.هرگز مپندار که خداوند از تو عذر و بهانه‏اى خواهد پذیرفت یا به کوتاهى کردن‏هاى تو رضایت خواهد داد. بس دور است و دور که چنین باشد! او در کتاب خویش از علما پیمان گرفته، آن جا که فرموده است: (باید آن [حقایق] را براى مردم بیان کنید و آن را کتمان مکنید).

۰.بدان که کمترین حقیقتى را که کتمان کرده‏اى و سبک‏ترین بارى را که بر دوش دارى، این است که با نزدیک شدنت به ستمگر و پذیرش دعوت او، آن گاه که تو را دعوت کرد، مونس تنهایى او شدى و راه گم‏راهى را برایش هموار ساختى. وه چه مى‏ترسم که فردا[ى قیامت] همراه خیانتکاران به کیفر گناهت گرفتار آیى و از آنچه در برابر یارى رساندنت به ستم ستمگران گرفته‏اى، بازخواست شوى! تو چیزى را از بخشنده به تو گرفته‏اى که از آنِ تو نیست و به کسى نزدیک شده‏اى که حقّ هیچ کس را نپرداخته است و تو نیز از زمانى که به او نزدیک گشته‏اى، از باطلى جلوگیرى نکرده‏اى. تو کسى را به دوستى گرفته‏اى که با خدا می‏ستیزد. آیا نه این است که با دعوتش از تو به همکاری‏اش، تو را محور چرخش آسیاب ستمگری‏هایشان قرار داده‏اند و پلى براى عبور به سوى بلاآفرینى‏هایشان و نردبانى براى ضلالتشان و مبلّغی برای گم‏راهى‏شان و پوینده‏ای برای راهشان؟! به وسیله تو کارى کرده‏اند که مسلمانان به علما[ى راستین] نیز به دیده شک و بدگمانى بنگرند و به وسیله تو، دل‏هاى نادانان را به دنبال خود مى‏کشانند، [حتّى] ویژه‏ترین وزیران و نیرومندترین یاران آنها هم در درست جلوه دادن تباهکارى‏هایشان و کشاندن خاصّ و عام مردم به سویشان به پاى تو نرسیدند.

اُحَذِّرُكُم أهلَ النِّفاقِ؛ فَإنَّهُمُ الضّالّونَ المُضِلّونَ، وَ الزّالّونَ المُزِلّونَ، یَتَلَوَّنونَ ألواناً، وَ یَفتَنّونَ افتِناناً... یَمشونَ الخَفاءَ، وَ یَدِبّونَ الضَّرِّاءَ. وَصفُهُم دَواءٌ، وَ قَولُهُم شِفاءٌ، وَ فِعلُهُمُ الدّاءُ العَیاءُ... یَتَقارَضونَ الثَّناءَ، وَ یَتَراقَبونَ الجَزاءَ... قَد أعَدّوا لِكُلِّ حَقٍّ باطِلاً، وَ لِكُلِّ قائِمٍ مائِلاً، وَ لِكُلِّ حَیٍّ قاتِلاً، وَ لِكُلِّ بابٍ مِفتاحاً، وَ لِكُلِّ لَیلٍ مِصباحاً.^۱

۰.شما را از منافقان بر حذر مى‏دارم؛ چرا که آنان، گم‏راهان و گم‏راه کنندگان، خطاکاران و به خطا وادارندگان‏ اند. رنگ‏هاى گوناگون مى‏گیرند و فتنه‏ها مى‏انگیزند... آنان در نهان، گام مى‏زنند و به سوى زیان مى‏خزند. وصفشان همچون مَرهم و کلامشان شفاست؛ ولى کارهایشان دردِ بی‏درمان است. به همدیگر ثنا قرض مى‏دهند و در انتظار پاداش از یکدیگرند. براى هر حقّى، باطلى آماده دارند و براى هر راستى، کجى، و براى هر زنده‏اى، قاتلى، و براى هر درى، کلیدى، و براى هر شبى، چراغى.

این شیطان‏هاى انسان‏نما، با سوء استفاده از اعتماد مردم و با توجیه کردن مفاسد سران استکبار، در طول تاریخ، بیشترین خیانت را به مکتب انبیا و بهترین خدمت را به مستکبران و ستم‏پیشگان داشته‏اند. امام زین العابدین علیه السلام ضمن نامه بلندی خطاب به یکى از همین افراد روحانى‏نما آورده است:

۰.وَ لا تَحسَبَنَّ اللّهَ قابِلاً مِنکَ بِالتَّعذیرِ، وَ لا راضِیاً مِنکَ بِالتَّقصیرِ، هَیهاتَ هَیهاتَ! لَیسَ كَذٰلِکَ، أخَذَ عَلَى العُلَماءِ فی كِتابِهِ إذ قالَ: (لَتُبَیِّنُنَّهُ لِلنّاسِ و لا تَكتُمونَهُ)^۲.

۰.وَ اعلَم أنَّ أدنىٰ ما كَتَمتَ وَ أخَفَّ مَا احتَمَلتَ: أن آنَستَ وَحشَةَ الظّالِمِ، وَ سَهَّلتَ لَهُ طَریقَ الغَیَّ؛ بِدُنُوِّکَ مِنهُ حینَ دَنَوتَ، وَ إجابَتِکَ لَهُ حینَ دُعیتَ، فَما أخوَفَنی أن تَكونَ تَبوءُ بِإِثمِکَ غَداً مَعَ الخَوَنَةِ، وَ أن تُسأَلَ عَمّا أخَذتَ بِإِعانَتِکَ عَلىٰ ظُلمِ الظَّلَمَةِ، إنَّکَ أخَذتَ ما لَیسَ لَکَ مِمَّن أعطاکَ، وَ دَنَوتَ مِمَّن لَم یَرُدَّ عَلىٰ أحَدٍ حَقّاً وَ لَم تَرُدَّ باطِلاً حینَ أدناکَ، وَ أحبَبتَ مَن حادَّ اللهَ. أوَ لَیسَ بِدُعائِهِ إیّاکَ حینَ دَعاکَ جَعَلوکَ قُطباً أداروا بِکَ رَحىٰ مَظالِمِهِم، وَ جِسراً یَعبُرونَ عَلَیکَ