یا مَن هُوَ أرحَمُ لی مِنَ الوالِدِ الشَّفیقِ، وَ أَبَرُّ بی مِنَ الوَلَدِ الرَّفیقِ، وَ أَقرَبُ إلَیَّ مِنَ الجارِ اللَّصیقِ! قَرِّبِ الخَیرَ مِن مُتَناوَلی، وَ اجعَلِ الخِیَرَةَ العامَّةَ فیما قَضَیتَ لی، وَ اختِم لی بِالبِرِّ وَ التَّقوىٰ‏ عَمَلی، وَ أَجِرنی مِن كُلِّ عائِقٍ یَقطَعُنی عَنکَ، وَ كُلِّ قَولٍ وَ فِعلٍ یُباعِدُنی مِنکَ، وَ ارحَمنی رَحمَةً تَشفِی بِها قَلبی مِن كُلِّ شُبهَةٍ مُعتَرِضَةٍ، وَ بِدعَةٍ مُمرِضَةٍ.^۱

۰.اى کسى که از پدر مهربان به من مهربان‏تری، و از فرزند مهربان با من خوش‏رفتارتری، و از همسایه دیوار به دیوار، به من نزدیک‏تری! خیر را در دسترس من قرار ده، و خیر فراگیر را در آنچه برای من مقدّر فرمودی، قرار ده، و عملم را با نیکی و تقوا به آخر رسان، و از هر مانعی که مرا از تو جدا می‏سازد و هر سخن و کاری که مرا از تو دور می‏سازد، پناهم ده، و بر من چنان رحمتى آور که بر اثر آن، دلم را از هر شبهه پیش‏آمده‏اى و از هر بدعتِ بیمارى‏زایی، بهبود بخشى.

۵. تداوم عبادت

پیش از این^۲ توضیح دادیم که عبادت و بندگی خداوند سبحان، صراط مستقیم و راه درست زندگی است. بنا بر این، تداوم و حرکت در این راه، مانع ضلالت و گم‏راهی است. از این رو هنگامی که شیطان تهدید کرد که همه انسان‏ها را اغوا می‏کند، خداوند متعال در پاسخ او فرمود:

۰.( قالَ هَٰذَا صِرَاطٌ عَلَىَّ مُسْتَقِیمٌ * إِنَّ عِبَادِى لَیْسَ لَكَ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ إِلَّا مَنِ ٱتَّبَعَكَ مِنَ ٱلْغَاوِینَ.^۳

۰.[خداى‏] گفت: این، راهى است راست که [نگاهداشت آن‏] بر من است * همانا تو را بر بندگان [ویژه‏] من چیرگى نیست، مگر روندگان راه هلاکت که

روشن است که تکیه‏گاه اصلی این آیات در دعوت به پیروی از قرآن، حق بودن محتوای آن است. بدین‏ سان، این کتاب آسمانی از مردم جهان می‏خواهد که با در نظر گرفتن این واقعیت که ضرورت پیروی از حق، یک حکم روشن عقلی است و هدایت آنها در مسیر صحیح زندگی را در پی خواهد داشت و به سود آنهاست، از این کتاب پیروی نمایند و از زیان‏های ضلالت و گم‏راهی خود پیشگیری نمایند.

۴. پرهیز از موانع هدایت ویژه الهی

در مباحث قبلی^۱ توضیح دادیم که انسان بدون بهره‏گیری از رحمت رحیمیّه خداوند و هدایت ویژه او گم‏راه می‏شود. بنا بر این، پرهیز از موانع رحمت رحیمیّه - که همان عوامل ضلالت کیفری هستند - برای پیشگیری از ضلالت، ضروری، بلکه نخستین گام در این مسیر است.

به سخن دیگر، کسانی که می‏خواهند از هدایت ویژه الهی برخوردار شوند و خداوند سبحان تا رسیدن به مقصد نهایی زندگی از آنها دستگیری کند، باید از انواع گناهان که ریشه در تمایلات نفسانی دارند و مانع هدایت ویژه الهی اند، اجتناب نمایند:

۰.(وَ لَا تَتَّبِعِ ٱلْهَوَىٰ فَیُضِلَّكَ عَن سَبِیلِ ٱللهِ.^۲

۰.از هواى نفس پیروى مکن، که تو را از راه خدا گم‏راه می‏سازد).

از این رو، در مقام نیایش، از خداوند سبحان می‏خواهیم ما را از هر چیزی که موجب محرومیت از عنایت ویژه اوست، حفظ کند و قلب ما را از انواع شبهات، مصونیت بخشد. در مناجات «انجیلیّة» منسوب به امام زین العابدین علیه السلام آمده است: