انجام ندهد. این مرتبه از ضلالت، منافاتی با عصمت ندارد و از این رو در قرآن به برخی پیامبران مانند موسی علیه السلام نسبت داده شده است، آن جا که در جریان پیکار یکی از پیروانش با یکی از دشمنانش، از پیرو خود، حمایت کرد و آن دشمن با ضربه مُشت او، کشته شد و خودِ ایشان با شیطانی خواندن این عمل، آن را مصداق ضلالتی دانست که نمیبایست انجام گیرد:
۰.(قالَ هَٰذَا مِنْ عَمَلِ ٱلشَّیْطَانِ إِنَّهُ عَدُوٌّ مُضِلٌّ مُبِینٌ.۱
۰.گفت: این از عمل شیطان است. همانا او دشمنی گمراه کننده و آشکار است).۲
به همین دلیل نیز از خداوند سبحان، طلب مغفرت کرد و گفت:
۰.(رَبِّ إِنِّى ظَلَمْتُ نَفْسِى فَاغْفِرْ لِى فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ ٱلْغَفُورُ ٱلرَّحِیمُ.۳
۰.گفت: پروردگارا! البتّه من [با ورود به ستیزه] به خویشتن ستم کردم. پس مرا ببخش. پس خدا او را بخشید. همانا او آمرزنده مهربان است).
همچنین موسی علیه السلام در برخوردی که بعدها با فرعون داشت، هنگامی که فرعون در مورد این حادثه به او اعتراض کرد، در پاسخ او گفت:
۰.(فَعَلْتُهَا إِذًا وَ أَنَا مِنَ ٱلضَّالِّینَ.۴
