را مصیبت شمارید؛ زیرا صبر بر بلا و گرفتارى، گرانسنگتر است از غفلت برخاسته از آسایش و خوشى.
همان طور که این دو روایت با صراحت، اعلام کردهاند، مؤمن حقیقى که از جهانبینى دینى برخوردار است، بلایى را که به سعادت ابدى مىانجامد، نعمت مىخواند و آسایشى را که موجب بدبختى همیشگى است، نقمت مىداند.
نعمتهاى ظاهرى و باطنى از منظر حديث
روایات اهل بیت علیهم السلام در تبیین آیه (وَ أَسْبَغَ عَلَیْکُمْ نِعَمَهُ ظَاهِرَةً وَ بَاطِنَةً)،۱ تفاسیر گوناگونى را ارائه کردهاند. در روایتى از پیامبر صلی الله علیه و آله آمده است:
۰.أمَّا الظّاهِرَةُ فَما سَوّىٰ مِن خَلقِکَ، وَ أمّا الباطِنَةُ فَما سَتَرَ مِن عَورَتِکَ، وَ لَو أبداها لَقَلاکَ أهلُکَ فَمَن سِواهُم.۲
۰.امّا نعمت ظاهرى، آفرینش هماهنگ و موزون توست و نعمت باطنى، پوشاندن عیبها و زشتىهاى توست که اگر آنها را آشکار مىساخت، خانوادهات هم از تو متنفّر و گریزان مىشدند، چه رسد به دیگران.
بر پایه روایتى دیگر، ایشان در این باره، خطاب به ابن عبّاس میفرماید:
۰.أمَّا الظّاهِرَةُ فَالإسلامُ، وَ ما حَسَّنَ مِن خَلقِکَ، وَ ما أسبَغَ عَلَیکَ مِنَ الرِّزقِ. وَ أمّا الباطِنَةُ - یَا بنَ عَبّاسٍ - فَما سَتَرَ عَلَیکَ مِن عُیوبِکَ.۳
۰.نعمت آشکار، همان اسلام است و آفرینش نیکو و هماهنگ تو و روزىِ فراوانى که به تو عطا کرده است، و نعمت نهانى - اى پسر عبّاس - پوشاندن عیبهاى توست.
از امام على علیه السلام روایت شده که در تفسیر آیه یاد شده مىفرماید:
