امام صادق علیه السلام پس از تفسیر «صراط مستقیم» به شناخت خداوند سبحان، در تبیین چگونگی پیمودن این راه میفرماید:
۰.وَ هُما صِراطانِ: صِراطٌ فِی الدُّنیا وَ صِراطٌ فِی الآخِرَةِ، فَأَمّا الصِّراطُ الَّذی فِی الدُّنیا فَهُوَ الإمامُ المَفروضُ الطّاعَةِ، مَن عَرَفَهُ فِی الدُّنیا وَ اقتَدىٰ بِهُداهُ مَرَّ عَلَى الصِّراطِ الَّذی هُوَ جِسرُ جَهَنَّمَ فِی الآخِرةِ.۱
۰.دو صراط وجود دارد: صراطى در دنیاست و صراطى در آخرت. صراط دنیا، همان امامى است که اطاعتش واجب است. هر که در دنیا او را بشناسد و از راهنماییهایش پیروى کند، از صراط آخرت - که پلى بر روى دوزخ است - میگذرد.
این سخن، بِدان معناست که امام و حجّت خدا در دورانهای مختلف تاریخ، تجسّم و مصداق عینی «صراط مستقیم» در دنیاست و «صراط مستقیم» در آخرت، باطن برزخی «صراط مستقیم» دنیوی است. از این رو کسانی که میخواهند از صراط اخروی عبور کنند و به بهشت جاوید برسند، باید از طریق صراط دنیوی - که امام است - با خدا آشنا شوند. در این صورت، شناختی که از این طریق حاصل شود، زمینهساز محبّت، اطاعت و عبادت الهی میشود و موجب دستیابی انسان به مقصد اصلی آفرینش خود در دنیا و آخرت میگردد. از این رو، در زیارت اهل بیت علیهم السلام خطاب به آنان میگوییم:
۰.أنتُمُ الصِّراطُ الأَقوَمُ.
۰.شمایید راه راست استوار.
و در فرازى دیگر از این زیارت آمده است:
۰.مَن أَرادَ اللهَ بَدَأَ بِکُم.۲
۰.هر که آهنگ خدا کند، از شما آغاز مىنماید.