اگر مىخواستم، هفتاد شتر را از تفسیر سوره «فاتحة الکتاب» بار مىکردم.
آرى! سورهاى که چکیده قرآن و کتابهاى آسمانى است، اگر به دست مفسّرى چون امام على علیه السلام تفسیر شود، باید چنین ثمرى داشته باشد.
گفتنى است در برخى از منابع متأخّر، سخنى به امیر مؤمنان علیه السلام نسبت داده شده که متن آن، چنین است:
۰.إنَّ كُلَّ ما فِى القُرآنِ فِى الفاتِحَةِ، وَ كُلَّ ما فِى الفاتِحَةِ فى (بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلْرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیمِ)، وَ كُلَّ ما فیه فِى الباءِ، وَ كُلَّ ما فِى الباءِ فِى النُّقطَةِ، وَ أَنَا النُّقطَةُ تَحتَ الباءِ.۱
۰.بى گمان، هر آنچه در قرآن است، در سوره فاتحه آمده است و هر چه در سوره فاتحه است، در (بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلْرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیمِ) آمده و همه آنچه در آن است، در حرف «باء» آن است و هر چه در «باء» است، در نقطه آن است و من، آن نقطه زیر «باء» هستم.
در این باره، چند نکته شایسته توجّه است:
۱. منبع این سخن، در خور اعتماد نیست.
۲. در منبع اصلى، تنها ذیل این سخن، به امام علیه السلام منسوب شده است، نه همه آن.۲
۳. براى این سخن، معناى معقولى به نظر نمىرسد.
بنا بر این، تلاش براى توجیه آن،۳ ضرورتى ندارد.
