گفت: به خاطر آن که مرا زشت آفرید.

۰.آن گاه جبرئیل علیه السلام بر پیامبر صلی الله علیه و آله نازل شد و گفت:‏ اى پیامبر خدا! پروردگارت به تو دستور مى‏دهد که از جانب او به ذو النمره سلام برسانى و به او بگویى: پروردگارت - تبارک و تعالى - مى‏فرماید: «آیا خشنود نیستى که در روز رستاخیز، تو را به زیبایىِ جبرئیل، محشور نمایم؟».

۰.پیامبر خدا به او فرمود: «اى ذو النمره! این، جبرئیل است که [از سوى خدا] به من امر مى‏کند به تو سلام برسانم و [خبر بدهم که] پروردگارت به تو مى‏فرماید: آیا خشنود نمی‏شوی که تو را به زیبایىِ جبرئیل، محشور نمایم؟».

۰.ذو النمره گفت: خشنود شدم.‏ اى پروردگار من! سوگند به عزّتت، [بر واجباتم] افزون مى‏کنم تا خشنود گردى.^۱

بنا بر این، مى‏توان گفت: زیبایى و شادابى نیکوکاران در قیامت، به میزان کارهاى نیک آنهاست. از این رو، زیباترین چهره‏ها در آن روز، چهره انبیای الهى و اوصیاى آنها خواهد بود.

ب - آرامش کامل روانى

صحنه‏هاى گوناگون یوم الدین به ‏قدری وحشتناک و هراس‏انگیزند که قرآن، آن را «فزع اکبر (بزرگ‏ترین هراس و دلهره)» نامیده است. در حقیقت، هراس روز قیامت، در این دنیا براى ما قابل تصوّر نیست.

نخستین عنایت الهى به نیکوکاران در روز جزا، این است که آنان کمترین هراس و اضطرابى ندارند و در کمال آرامش به سر مى‏برند. این معنا در آیات متعدّدى از قرآن کریم بیان شده است، مانند:

۰.(مَن جَآءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَیْرٌ مِّنْهَا وَ هُم مِّن فَزَعٍ یَوْمَئِذٍ ءَامِنُونَ.^۲

شَهرِ رَمَضانَ إِذا أَدرَکتَهُ، وَ الحَجَّ إِذَا استَطَعتَ إِلَیهِ سَبیلاً، وَ الزَّکاةَ وَ فَسَّرَها لَهُ.

۰.فَقالَ: وَ الَّذی بَعَثَکَ بِالْحَقِّ نَبِیّاً ما أَزیدُ رَبّی عَلىٰ‏ ما فَرَضَ عَلَیَّ شَیئاً.

۰.فَقالَ لَهُ النَّبِیُّ صلی الله علیه و آله: وَ لِمَ یا ذَا النَّمِرَةِ؟

۰.فَقالَ: کَما خَلَقَنی قَبِیحاً.

۰.قالَ: فَهَبَطَ جَبرَئِیلُ علیه السلام عَلَى النَّبِیِّ صلی الله علیه و آله، فَقالَ: یا رَسولَ اللّٰهِ! إِنَّ رَبَّکَ یأْمُرُکَ أَن تُبَلِّغَ ذَا النَّمِرَةِ عَنهُ السَّلامَ، وَ تَقولَ لَهُ: یقولُ لَکَ رَبُّکَ ـ تَبَارَکَ وَ تَعالىٰ ـ أَمَا تَرضىٰ‏ أَن أَحْشُرَکَ عَلىٰ‏ جَمالِ جَبرَئِیلَ علیه السلام یَومَ الْقِیامَةِ؟

۰.فَقالَ لَهُ رَسولُ اللّٰهِ صلی الله علیه و آله: یا ذَا النَّمِرَةِ! هٰذا جَبرَئِیل یَأْمُرُنی أَن اُبَلِّغَکَ السَّلامَ، وَ یَقولُ لَکَ رَبُّکَ: أَ ما ترضىٰ‏ أَنْ أَحشُرَکَ عَلىٰ‏ جَمالِ جَبرَئِیلَ؟

۰.فَقالَ ذُو النَّمِرَةِ: فَإِنّی قَد رَضیتُ یا رَبِّ، فَوَ عِزَّتِکَ لأَزِیدَنَّکَ حَتّىٰ‏ تَرضىٰ.

۰.در زمان پیامبر خدا، مردى بود که به او ذو النَّمِرة می‏گفتند.^۱ او زشت‏ترینِ مردم بود و به همین جهت، ذو النَّمره نامیده شده بود. وى به حضور پیامبر صلی الله علیه و آله رسید و گفت:‏ اى پیامبر خدا! مرا از آنچه خداوند عز و جل بر من واجب نموده، آگاه کن.

۰.پیامبر خدا به او فرمود: «خداوند بر تو، هفده رکعت نماز در شبانه‏روز و روزه ماه رمضان - اگر آن ماه را درک کردى - و حج - هر گاه که توانش را داشتى - و زکات را واجب نموده است» و آنها را براى او توضیح داد.

۰.گفت: سوگند به آن که به حق، تو را به پیامبرى بر انگیخت، من چیزى [از مستحبّات] را به آنچه پروردگارم بر من واجب نموده، نمى‏افزایم.

۰.پیامبر صلی الله علیه و آله به او فرمود: «اى ذو النمره! چرا؟».