«نَفخَة»،۱ «الصّاخَّة»،۲ «القارِعَة»،۳ «زَجرَة»۴ و «الناقور».۵ این فریادهاى عظیم آسمانى، در واقع، نخستین جلوه مالکیت و فرمانروایی الهى در آستانه روز جزایند. از این رو، قرآن تصریح مىفرماید:
۰.(وَلَهُ الْمُلكُ یَومَ یُنفَخُ فِى الصُّورِ.۶
۰.روزى که در صور دمیده شود، فرمانروایی ویژه اوست).
نفخه یا صیحه نخست، بانگ عظیمى است که هیچ موجود زندهاى در آسمانها و زمین، تاب شنیدن آن را ندارد. به تعبیر دیگر، صیحه اوّل، سوت پایان عمر دنیاست. قرآن در باره این حادثه عظیم مىفرماید:
۰.(وَ نُفِخَ فِى الصُّورِ فَصَعِقَ مَن فِى السَّمَوَاتِ وَ مَن فِى الأَرْضِ إلَّا مَن شَآءَ اللهُ.۷
۰.در صور دمیده مىشود. پس همه کسانى که در آسمانها و زمین اند مىمیرند، مگر کسانى که خدا بخواهد).
۰.(وَ ما یَنظُرُ هَؤُلاَءِ إلّا صَیحَةً وَ حِدَةً مَّا لَهَا مِن فَوَاقٍ.۸
۰.اینها [با این اعمالشان] جز بانگی [مرگبار] را انتظار نمىکشند که هیچ مهلت و بازگشتى ندارد [و همه را نابود مىکند]).
۰.(مَا یَنظُرُونَ إلّا صَیْحَةً وَاحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُم یَخِصِّمُونَ.۹
