باز گرد) و (أَنَا رَبُّكُمُ ٱلْأَعْلىٰ؛^۱ من صاحب‏اختیار برتر شما هستم).

و امّا مواردى که مفسّران احتمال داده‏اند «ربّ» براى غیر خداوند سبحان استعمال شده باشد، عبارت اند از: (إِنَّهُ رَبِّی أَحْسَنَ مَثْوایَ؛^۲ او صاحب‏نعمت من است و جایگاه مرا گرامى داشته است) و (فَأَنْسٰاهُ ٱلشَّیْطٰانُ ذِكْرَ رَبِّهِ؛^۳ شیطان، یادآورى او را نزد صاحبش از خاطرش بُرد).

همچنین واژه‏هاى «الربّانیون» در دو آیه: (وَ ٱلرَّبّٰانِیُّونَ وَ ٱلْأَحْبٰارُ بِمَا اُسْتُحْفِظُوا مِنْ كِتٰابِ ٱللّٰهِ؛^۴ و [همچنین] عالمان [یهود و نصارا] به این کتاب که به آنها سپرده شده بود و بر آن گواه بودند [داورى مى‏کردند]) و (لَوْ لٰا یَنْهٰاهُمُ ٱلرَّبّٰانِیُّونَ وَ ٱلْأَحْبٰارُ عَنْ قَوْلِهِمُ؛^۵ چرا عالمان نصارا و علماى یهود، آنها را از سخنان گناه‏آمیز، نهى نمى‏کنند؟!) و «الربّانیّین» در آیه (وَ لٰكِنْ كُونُوا رَبّانِیِّینَ بِما كُنْتُمْ تُعَلِّمُونَ ٱلْكِتٰابَ وَ بِمٰا كُنْتُمْ تَدْرُسُونَ‏؛^۶ مردمى الهى باشید، آن گونه که کتاب خدا را مى‏آموختید و فرا می‏گرفتید)، براى غیر خداوند و به معناى عالمان الهى و منسوب به خداوند به

فراوانیِ کاربرد «ربّ» مى‏تواند اشاره به این معنا باشد که «ربوبیّت» و ساماندهی امور پدیده‏ها، برجسته‏ترین ویژگى آفریدگار جهان و ذات مستجمعِ جمیع کمالات است.

گفتنى است که در قرآن، هیئت‏هاى مشتق شده از مادّه «ر ب ب»، سیزده بار، قطعاً و دو بار، احتمالاً براى غیر خداى یگانه متعال به کار رفته‏اند. موارد قطعى عبارت اند از:

(وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنا بَعْضاً أَرْباباً؛^۱ بعضى از ما، بعضى دیگر [غیر از خداى یگانه] را به خدایى نمى‏پذیرند)، (وَ لٰا یَأْمُرَكُمْ أَنْ تَتَّخِذُوا ٱلْمَلٰائِكَةَ وَ ٱلنَّبِیِّینَ أَرْبٰاباً؛^۲ نه این که به شما دستور دهد که فرشتگان و پیامبران را پروردگار خود بر گیرید)، (وَ رَبٰائِبُكُمُ ٱللٰاتِی فِی حُجُورِكُمْ؛^۳ دخترانِ همسرتان که در دامان شما پرورش یافته‏اند)، (أَ غَیْرَ ٱللّٰهِ أَبْغِی رَبًّا؛^۴ آیا غیر خدا، پروردگارى را بطلبم؟)، (هٰذٰا رَبِّی؛^۵ این، پروردگار من است)، (اِتَّخَذُوا أَحْبارَهُمْ وَ رُهْبانَهُمْ أَرْباباً؛^۶ دانشمندان و راهبان خویش را معبودهایى [در برابر خدا] قرار دادند)، (أَ أَرْبٰابٌ مُتَفَرِّقُونَ خَیْرٌ؛^۷ آیا خدایان پراکنده بهترند؟!)، (فَیَسْقِی رَبَّهُ خَمْرا؛^۸ ساقىِ صاحب خود خواهد شد)، (اُذْكُرْنِی عِنْدَ رَبِّكَ؛^۹ مرا نزد صاحبت یاد آور!)، (قالَ اِرْجِعْ إِلىٰ رَبِّكَ؛^۱۰ گفت: به سوى صاحبت