انجام مىدهد، برتر و بزرگتر است. براى مثال در روایتى از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل شده که فرمود:
۰.ما أنعَمَ اللّٰهُ عَلیٰ عَبدٍ فَحَمِدَ اللّٰهَ عَلَیها، إلّا كانَ ذٰلِکَ الحَمدُ أفضَلَ مِن تِلکَ النِّعمَةِ وَ إن عَظُمَت.۱
۰.خداوند به هر بندهاى که نعمتى دهد و او خدا را برای آن، ستایش کند، آن ستایش، برتر از خود آن نعمت است، هر چند آن نعمت، بزرگ باشد.
همچنین امام صادق علیه السلام مىفرماید:
۰.ما أنعَمَ اللهُ عَلیٰ عَبدٍ بِنِعمَةٍ - بالِغَةً ما بَلَغَت - فَحَمِدَ اللهَ عَلَیها، إلّا كانَ حَمدُهُ لِلهِ أفضَلَ مِن تِلکَ النِّعمَةِ وَ أعظَمَ وَ أوزَنَ.۲
۰.خداوند به هر بندهاى نعمتى دهد - هر چه و هر اندازه که باشد - و او خدا را برای آن ستایش کند، این ستایش او براى خدا، برتر و بزرگتر و سنگینتر از خود آن نعمت است.
امام رضا علیه السلام نیز فرموده است:
۰.مَن حَمِدَ اللهَ عَلَى النِّعمَةِ فَقَد شَكَرَهُ، و كانَ الحَمدُ أفضَلَ مِن تِلکَ النِّعمَةِ.۳
۰.هر کس خدا را بر نعمتش بستاید، بی گمان، از او سپاسگزارى کرده و این ستایش، برتر از خود آن نعمت است.
شاید در نگاه نخست، تصوّر شود که این احادیث، گویاى آن اند که ستایش انسان، نهتنها با نعمتهاى الهى برابرى مىکند، بلکه بر آن برترى دارد. به عبارت دیگر، انسان با ستایش خدا، از او طلبکار مىشود. از این رو، برخى از محقّقان، در تبیین این احادیث، دو احتمال را ذکر کردهاند:
