با شاهان جبّار، دوستى مىکنند و براى آنها هوسهایشان را آراسته مىنمایند تا از دنیایشان بهره ببرند.
روشن است که دوستى با شاهان جبّار، مصداق اتمّ تولّىِ کفّار و موجب غضب خداوند سبحان است، چنان که منافع مادّى قوم یهود ایجاب مىکرد که با سران کفّار پیوند دوستى داشته باشند. بنا بر این، معنای بیان شده در روایت (دوستی با شاهان جبّار) با مفاد ظاهر آیه یاد شده (به غضب آمدن خداوند از دوستی با مطلق کفّار) منافات ندارد. از این رو، قرآن در آیهاى دیگر، مسلمانان را از دوستى با مطلق کسانى که مورد غضب الهى هستند - که مصداق آنها نیز قوم یهود است - ، منع کرده و فرموده:
۰.(یَا أَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُوا لَا تَتَوَلَّوْا قَوْمًا غَضِبَ اللهُ عَلَیْهِمْ قَدْ یَئِسُوا مِنَ الآخِرَةِ كَمَا یَئِسَ الْكُفَّارُ مِنْ أَصْحَابِ الْقُبُورِ.۱
۰.اى کسانى که ایمان آوردهاید! گروهى را که خداوند بر آنها خشم نموده است، دوست مگیرید، [که] آنها از آخرت نومیدند، همان گونه که کافران از [زنده شدن] مردگان نومیدند).
۸. ناسپاسى نعمتهای الهی
ناسپاسى در بهرهگیرى از نعمتهاى الهى، یکى دیگر از امورى است که از نظر قرآن، موجب غضب خدا میشود:
۰.( كُلُوا مِن طَیَّبَاتِ مَا رَزَقنَاكُم وَ لاَ تَطغَوا فِیهِ فَیَحِلَّ عَلَیكُم غَضَبِى وَ مَن یَحْلِلْ عَلَیهِ غَضَبِى فَقَد هَوىٰ.۲
۰.از روزیهاى پاکیزهاى که به شما دادهایم، بخورید و در آن طغیان نکنید، که غضب من بر شما روا میشود و هر کس غضبم بر او روا شود، سقوط مىکند).
