با اقدامِ یاد شده حدّ زنا بر او جارى نمى‏شود - ، شهادت دروغ، سبب مى‏شود گناهش سنگین‏تر شود و سزاوار خشم الهى و شدّت عذاب اخروى گردد.

۷. دوستى با کفّار

یکى دیگر از عوامل غضب الهى، دوستى پیروان ادیان آسمانى با کفّار است. قرآن در این باره مى‏فرماید:

۰.(تَرَىٰ كَثِیرًا مِّنْهُمْ یَتَوَلَّوْنَ الَّذِینَ كَفَرُوا لَبِئْسَ مَا قَدَّمَتْ لَهُمْ أَنفُسُهُمْ أَن سَخِطَ اللهُ عَلَیْهِمْ وَ فِى الْعَذَابِ هُمْ خَالِدُونَ.^۱

۰.بسیارى از آنها را مى‏بینى که با کسانى که کفر ورزیده‏اند، دوستى مى‏کنند. به راستى بد است آنچه خود براى خویش پیش کشیده‏اند که خداوند بر آنها خشم گرفته است و در عذاب جاویدان اند!).

این آیه، در باره قوم یهود است؛ ولى شامل همه کسانى مى‏شود که مدّعى پیروى از یکى از ادیان آسمانى اند و هم‏زمان با کفّار پیوند دوستى بر قرار مى‏کنند، با این بیان که در آیه یاد شده، براى اثبات زشتى کار بنى ‏اسرائیل به شهادت نفس و وجدان اخلاقى استناد مى‏کند؛ زیرا به گواهىِ وجدان، پیرو هر دین، دشمنان دین خود را دشمن مى‏دارد. بنا بر این اگر دیدیم مردمى با دشمنان دین خود دوستى مى‏ورزند، معلوم مى‏شود که دین خود را نادیده گرفته‏اند و بلکه با آن به دشمنى برخاسته‏اند؛ زیرا دوست دشمن، دشمن است.^۲

در این جا، این سؤال قابل طرح است که: آیا دوستى با مطلق کفّار، موجب خشم الهى است، یا دوستى با سران کفر، غضب خداوند سبحان را در پى خواهد داشت؟

در روایتى از امام باقر علیه السلام آمده است که در تبیین آیه یاد شده مى‏فرماید:

۰.یَتَولَّونَ المُلوکَ الجَبّارینَ وَ یُزَیِّنُونَ لَهُم أهواءَهُم لِیُصیبوا مِن دُنیاهُم.^۳

هر کس، فرد باایمانى را از روى عمد بکُشد، مجازاتِ او ماندن در دوزخ برای همیشه است و خداوند بر او خشم مى‏گیرد و او را از رحمتش دور مى‏سازد و عذابی بزرگ براى او آماده مى‏کند.

پیش از این، توضیح دادیم که غضب خداوند سبحان، چیزى جز مجازات او نیست؛ ولى در این آیه براى تبیین سنگینى کیفر گناه کُشتن مؤمن، از چهار تعبیر استفاده شده است: خلود در آتش دوزخ، غضب الهى، لعنت و دورى از رحمت او، و آماده ساختن عذابى بزرگ براى قاتل.

۶. شهادت دروغ در لعان

در صورتى که مردى همسرش را متّهم به عمل منافى عفّت کند، باید در محکمه چهار بار خدا را گواه بگیرد که راست مى‏گوید و در بار پنجم بگوید: «لعنت خدا بر من، اگر دروغ بگویم!». در مقابل، همسرش براى دفاع از خود و مصون ماندن از حدّ زنا، در صورتى که خود را بی‏گناه بداند، مى‏تواند چهار بار خدا را گواه بگیرد که شوهرش در نسبت دادن زنا به او دروغ مى‏گوید و آن گاه در مرتبه پنجم بگوید: «غضب خدا بر من باد اگر مرد در این نسبت، راستگوست!»:

۰.(وَ الْخَامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللهِ عَلَیْهَا إِن كَانَ مِنَ الصَّادِقِینَ.^۱

۰.بار پنجم بگوید که غضب خدا بر او باد، اگر آن مرد از راستگویان باشد).

این نوع فصل خصومت میان زن و شوهر، در فقه اسلامى «لِعان» نامیده می‏شود و چهار حکم قطعى را در پى خواهد داشت: ۱. جدایى زن و مرد بدون نیاز به طلاق، ۲. حرمت ابدى زوجین، ۳. برداشته شدن حدّ قذف از مرد و حدّ زنا از زن، ۴. منتفى شدن فرزندى که زن از مرد در این ارتباط به دنیا می‏آورد.

نکته شایان توجّه این است که اگر در واقع، زن مرتکب زنا شده باشد - هر چند