رود، به معناى کیفیتى نفسانى برخاسته از شدّت ناخشنودی است که در نتیجه عوامل مختلفى در درون پدید مىآید و خشمگین را به مقابله با آنچه موجب ناراحتى او گردیده، وادار مىنماید.
امّا هنگامى که این کلمه و کلمات مشابه آن، مانند: «سخط»، «اَسَف» و «غیظ» به خداوند سبحان نسبت داده شوند، به صفت فعل الهى و به معناى آثار مترتّب بر آن، یعنى مجازات کارهاى ناشایست، اشاره دارند.
در روایتى که عمرو بن عبید از امام باقر علیه السلام در باره مقصود از غضب در آیه (وَمَن یَحْلِلْ عَلَیْهِ غَضَبِی فَقَدْ هَوَى؛۱ و هر کس خشم من بر او فرود آید، قطعاً در [ورطه] هلاکت افتاده است) پرسید، امام فرمود:
۰.هُوَ العِقابُ یا عَمرُو، إنَّهُ مَن زَعَمَ أَنَّ اللّهَ قَد زالَ مِن شَیءٍ إلىٰ شَیءٍ فَقَد وَصَفَهُ صِفَةَ مَخلوقٍ، و إنَّ اللّهَ تَعالىٰ لا یَستَفِزُّهُ شَیءٌ فَیغَیِّرَهُ.۲
۰.مقصود، کیفر است.اى عمرو! هر کس گمان کند خدا از حالتى به حالت دیگر در مىآید، او را با ویژگىِ آفریده وصف کرده است، در حالى که چیزى، خداى متعال را تحریک و بىقرار نمىکند تا موجب دگرگونى او شود.
اعراب «غَیر» در ( غَیرِ المَغضوبِ عَلَیهِم)
قرائت مشهور «غَیر» به کسر «راء» است. بر این پایه، «غیر» به همراه مضافٌ إلیه خود، یعنی ( الْمَغْضُوبِ عَلَیهِمْ)، تبیین و توصیفی برای ( الَّذِینَ أَنْعَمْتَ عَلَیهِمْ) است.۳ گفتنی است نکره بودن «غیر»، مانع وصف قرار گرفتن آن برای واژه معرفه «الذین» نمیشود؛ زیرا میان دو واژه متضاد و متقابل قرار گرفته و از این نظر مانند عبارت «الحَرکةُ غَیرُ السُّکونِ» میشود که در عربی فصیح کاربرد
