با بهرهگیرى از رحمت عامّ خداوند سبحان، براى برخوردارى از رحمت خاصّ او زمینهسازى کرد.
۲. (بِسْمِ ٱللّٰهِ ٱلْرَّحْمٰنِ ٱلرَّحِیمِ) در آغاز هر سوره و در ابتداى کتاب الهى، نویدبخش این نکته است که انسان در کارهایش به رحمت خداوند، پشتگرم است و صدور رحمت از خداوند سبحان، حتمى و قطعى است و انسان نیز مانند هر پدیده دیگرى به اندازه استعداد خود از رحمت گسترده او برخوردار مىشود.
۳. آغاز کارها با نام خدا، مایه جلب رحمت خاصّ او و بهرهگیرى انسان از یارى الهى در به پایان رساندن درست کارهاست.
۴. آغاز شدن کتاب خدا با «بسمله»، ادب سخن گفتنِ با خداوند سبحان و چگونگی آغاز کردن کارها بویژه کارهای مهم را به پیروان قرآن میآموزد.
۵. آغاز کردن کارها با نام خداى سبحان، تنها براى اظهار ادب نیست؛ بلکه به کار، صبغه الهى و رنگ عبودیّت مىدهد و موجب برکت کار مىشود و انسان در انجام دادن آن، علاوه بر بهرهگیرى از تلاش، مدیریت و برنامهریزى خود، از امدادهاى ویژه الهى نیز بهرهمند مىشود و بدین سان به کمال و سودآورى افزونترى دست مىیابد.
۶. برکات آغاز کردن کار با نام خدا، به تناسب مراتب عبودیّتِ شخص، متفاوت اند و هر چه درجه عبودیّت افزایش یابد، برکت بهرهگیرى از این نام، بیشتر مىشود تا آن جا که اولیاى الهى مىتوانند با گفتن «بسم اللّٰه الرحمن الرحیم»، روى آب راه بروند، چنان که در مورد عیسى علیه السلام روایت شده است.
۷. حکمت انتخاب «رحمان» و «رحیم» از میان همه صفات الهى در توصیف خداى سبحان در آغاز قرآن و آغاز کارها، ممکن است این باشد که رحمت الهى، مَبدأ و بنیاد همه پدیدههاست و همه چیز، جلوهگاه مهر و رحمت اوست و قرآن، بزرگترین جلوهگاه رحمت خداوند سبحان است.
