دوستش بدارد، از وحشت روز قیامت در امان است.
گفتنی است که سه تعبیرِ یاد شده (عبادت به دلیل شایستگی، عبادت شُکری و عبادت حُبّی) ارتباط نزدیکی با هم دارند؛ زیرا تا کسی حقیقتاً عاشق و محبّ خداوند سبحان نگردد، نمیتواند او را تنها به دلیل شایستگی یا سپاسگزاری عبادت کند.
عارفانی که به این مرتبه اخلاص دست یافتهاند نیز از خوف و رجا و رهبت و رغبت برخوردارند؛ امّا جنس خوف و رجای آنها با کسانی که به این مرتبه دست نیافتهاند، متفاوت است، چنان که امام علی علیه السلام در دعای کمیل، خطاب به خدای سبحان میگوید:
۰.فَهَبنی - یا إلٰهی وَ سَیِّدی وَ مَولایَ وَ رَبّی - صَبَرتُ عَلىٰ عَذابِکَ فَكَیفَ أصبِرُ عَلىٰ فِراقِکَ؟!۱
۰.ای معبود و سَرور و مولا و پروردگارم! گیرم که بر عذابت صبر کردم. چگونه بر فراقت صبر کنم؟!
محقّق نراقی رحمه الله چه زیبا این معنا را در قالب شعر توضیح داده است:
البتّه باید توجّه داشت که دستیابی به این مرتبه از اخلاص در عبادت، کاری