1.. حجّیت سنّت نبوى در عرصۀ معارف دینى، به وسیلۀ آیات متعدّدى اثبات شده است و چند کتاب به گونۀ مستقل به آن پرداخته‏اند. در خصوص عرصۀ تفسیر قرآن نیز آیات قرآن بویژه آیۀ ۴۴ سورۀ نحل، سیرۀ عملى پیامبر صلی الله علیه و آله در تبیین قرآن و اجماع مسلمانان براى تأکید بر آن، کافى است (ر. ک: السنّة فى الشریعة الإسلامیّة‌ی، محمّدتقى حکیم و حجّیة السنّة‌ی، عبد الخالق عبد الغنى).

2.. احزاب: آیۀ ۳۳.

1.. در این باره احادیث دیگری نیز نقل شده‌اند، مانند حدیث امام زین‌العابدین علیه السلام: «الإِمامُ مِنّا لا یَکونُ إِلّا مَعصوماً، وَ لَیسَتِ العِصمَةُ فِي ظاهِرِ الخِلقَةِ فَیُعرَفَ بِها، وَ لِذلِکَ لا یَکونُ إِلّا مَنصوصاً. فَقیلَ لَهُ: یَابنَ رَسولِ اللّٰهِ! فَما مَعنَى المَعصومِ؟ فَقالَ: هُوَ المُعتَصِمُ بِحَبلِ اللّٰهِ، وَ حَبلُ اللّٰهِ هُوَ القُرآنُ، لا یفتَرِقَانِ إِلىٰ یَومِ القِیامَةِ، وَ الإمامُ یَهدي إلَى القُرآنِ، وَ القُرآنُ یَهدي إِلَى الإمامِ، وَ ذٰلِکَ قَولُ اللّٰهِ (إِنَّ هٰذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ)؛ امامِ از ما [خاندان]، جز معصوم نیست و عصمت، امرى نیست که در ظاهر فرد باشد و به وسیلۀ آن شناخته شود. از این رو، معصوم باید منصوص باشد (به نامش تصریح شود). گفته شد: ای فرزند پیامبر خدا! پس معناى معصوم چیست؟ فرمود: معصوم، کسى است که به ریسمان خدا چنگ زند و ریسمان خدا، همان قرآن است و این دو (معصوم و قرآن) تا روز قیامت از هم جدا نمى‏شوند. امام به سوى قرآن ره‌نمون ‏مى‏کند و قرآن به سوى امام ره‌نمون می‌نماید. این، سخن خداوند عز و جل است که: (همانا این قرآن به آنچه استوار‏تر است، راه مى‏نماید)» (معانى الأخبار: ص۱۳۲ ح۱).