1.. الکافی: ج۱ ص۲۱۳ ح۲.

2.. ر.ک: الصحیفة السجّادیّة: دعای ۴۲ (دعای ختم قرآن): «اَللّٰهُمَّ إنَّکَ اَنزَلتَهُ عَلی نَبیِّکَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله مُجمَلاً وَ ألهَمَتَهُ عِلمَ عَجائِبهِ مُکَمَّلاً، وَ وَرَّثتَنا عِلمَهُ مُفَسَّراً».

3.. ر.ک: دانش‌نامۀ امیر المؤمنین علیه السلام: ج۸ ص۲۹۰ (قرآن گویا).

4.. موسى بن عقبه خطبه‏ای را از امام حسین علیه السلام نقل کرده که بر این مطلب دلالت دارد: «نَحنُ حِزبُ اللّهِ الغالِبونَ، وَ عِترَةُ رَسولِ اللّهِ صلی الله علیه و آله الأَقرَبونَ، وَ أهلُ بَیتِهِ الطَّیِّبونَ، وَ أحَدُ الثَّقَلَینِ، الَّذینِ جَعَلَنا رَسولُ اللّهِ صلی الله علیه و آله ثانِیَ کتابِ اللّهِ - تَبارَکَ وَ تَعالىٰ - ، الَّذی فیهِ تَفصیلُ کُلِّ شَی‏ءٍ، (لٰا يَأْتِيهِ الْبٰاطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لٰا مِنْ خَلْفِهِ‏) وَ المُعَوَّلَ عَلَینا فی تَفسیرِهِ، لا یُبطِئُنا تَأویلُهُ، بَل نَتَّبِعُ حَقائِقَهُ. فَأَطیعونا فَإِنَّ طاعَتَنا مَفروضَةٌ، إذ کانَت بِطاعَةِ اللّٰـهِ وَ رَسولِهِ مَقرونَةً. قالَ اللّٰـهُ عز و جل: (أَطِيعُوا اللّٰهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ فَإِنْ تَنٰازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللّٰهِ وَ الرَّسُولِ) و قالَ: (وَ لَوْ رَدُّوهُ إِلَى الرَّسُولِ وَ إِلىٰ أُولِي الْأَمْرِ مِنْهُمْ لَعَلِمَهُ الَّذِينَ يَسْتَنْبِطُونَهُ مِنْهُمْ وَ لَوْ لٰا فَضْلُ اللّٰهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ لاَتَّبَعْتُمُ الشَّيْطٰانَ إلّٰا قَلِيلاً)؛ ما حزب چیرۀ خداییم و خاندان و نزدیکان پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و اهل بیت پاک او و یکى از دو چیز گران‏بهایى هستیم که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله در کنار کتاب خداى متعال و پس از آن قرار داد؛ کتابى که بیان هر چیز در آن هست و (باطل، از پس و پیش، به آن راه ندارد) و در تفسیر آن، بر ما اعتماد مى‏شود و تأویلش بر ما پوشیده نمى‏ماند؛ بلکه حقایقش را دنبال مى‏کنیم. پس، از ما اطاعت کنید که اطاعت از ما واجب است؛ زیرا با اطاعت خدا و پیامبرش همراه است. خداوند عز و جل فرموده است: (از خدا و پیامبر و اختیارداران خود، اطاعت کنید و اگر در چیزى اختلاف کردید، آن را به خدا و پیامبر باز گردانید) و فرمود: (و اگر آن را به پیامبر و اختیاردارانخود باز مى‏گرداندند، بى‏ تردید، به حقیقت آن پى مى‏بردند و اگر فضل و رحمت خدا بر شما نبود، همۀ شما جز اندکى، از شیطان پیروى مى‏کردید)» (الاحتجاج: ج۲ ص۹۵ ح۱۶۵، مناقب آل أبی طالب: ج۴ ص۶۷، وسائل الشیعة: ج۲۷ ص۱۹۵ ح۴۵).

1.. خداوند می‏فرماید: (بَلْ هُوَ آيٰاتٌ بَيِّنٰاتٌ فِی صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ‏؛ بلکه آن (قرآن‏) آیاتى روشن در سینه‏هاى کسانى است که علم [الهى‏] یافته‏اند) (عنکبوت: آیۀ ۴۹). بر اساس احادیث صریح و متعدّدی که در ذیل این آیه نقل شده، منظور از آنان که قرآن در سینه‏هاشان جای دارد، کسی جز امامان اهل بیت نیست (برای نمونه، ر.ک: بصائر الدرجات: ص۲۰۶ ح۱۱ و ص۲۰۷ ح۱۷).

2.. در حدیثی از امام رضا علیه السلام آمده است: «فَلا تَقبَلُوا عَلَینا خِلافَ القُرآنِ، فَإِنَّا إِن تَحَدَّثنا حَدَّثنا بِمُوَافَقَةِ القُرآنِ وَ مُوَافَقَةِ السُّنَّةِ إِنّا عَنِ اللَّهِ وَ عَن رَسُولِهِ نُحَدِّثُ، وَ لا نَقُولُ: قالَ فُلانٌ وَ فُلانٌ فَیَتَناقَضَ‏ کَلامُنا. إنَّ کَلامَ آخِرِنا مِثلُ کَلامِ أوَّلِنا وَ کَلامَ أوَّلِنا مُصادِقٌ لِکَلامِ آخِرِنا؛ سخنی را که بر خلاف قرآن از زبان ما نقل شده، نپذیرید. ما اگر سخن بگوییم، موافق با قرآن و سنّت سخن می‏گوییم. ما از خدا و رسولش نقل می‏کنیم و نمی‏گوییم: فلان کس و فلان کس گفت، تا کلام ما متناقض شود. سخن [امامِ] آخرینما همانند سخن [امامِ] اوّل ماست و سخن اوّلینِ ما تصدیق‏کنندۀ سخن آخرین ماست» (رجال الکشّی: ص۲۲۵ ش ۴۰۱).