قرینههای لفظیِ ناپیوسته، همان گونه که از نامشان پیداست، سخنانی هستند که بیرون از متن اصلی و عبارت مورد پژوهش قرار دارند؛ امّا با آن مرتبط اند و بر معنای آن اثر میگذارند. در گفت و گوهای متعارف، این قرینهها را در سخن و نوشتههای همان کسی میجوییم که پدید آورنده همان متن اصلی است.
مهمترین قرائن ناپیوسته لفظی در تبیین قرآن، «آیات مرتبط و ناظر» و «روایات تفسیری» هستند. دسته نخست را در این جا و دسته دوم را در گام هشتم بررسی میکنیم.
مفسّر قرآن میتواند آیات مرتبط و ناظر را از جایی بسیار دورتر و از دل سورههای دیگر بیابد و آنها را در کنار آیه مورد تفسیر خود بنشاند. آیات متناظر و مرتبط، در هر جای دیگر قرآن، قرینههای لفظیِ ناپیوسته به شمار میآیند؛ زیرا مجموع قرآن، «یک متن» به شمار میرود و از سوی «یک فرد» پدید آمده است. قرآن به عنوان یک «کلّ به هم پیوسته»، وحدت هدف و انسجام درونی دارد و با وجود نزول تدریجی و پاره پاره در طول بیش از بیست سال، دچار هیچ تناقض و اختلاف درونی نگشته است. قرآن با وجود در بر داشتنِ صدها شبکه معناییِ تو در تو و در هم تنیده، همچنان متنی واحد و کتابی یگانه به شمار میرود و دستهبندی آن به سوره و آیه، به هیچ روی، آن را به یک متنِ از هم گسیخته تبدیل نکرده است.
بر این پایه، میتوان بخشهایی از قرآن را که ناظر به یکدیگرند، قرینه و مصدّق و مفسّر هم دانست و از این ویژگی، در تبیین آیات سود جُست. قرآن به نبود اختلاف در خود اشاره کرده و فرموده است:
۰.( أَ فَلٰا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ وَ لَوْ كٰانَ مِنْ عِنْدِ غَيْرِ اللّٰهِ لَوَجَدُوا فِيهِ اخْتِلاٰفاً كَثِيراً.۱
۰.آیا در قرآن نمىاندیشند؟ اگر از نزد غیر خدا بود، قطعاً در آن، اختلاف فراوان مىیافتند).