۱۰. «ابداع یک رهبر اسلامی پوپولیست: بدرالدین حسنی، جنبش آموزشی مذهبی و قیام سوریه بزرگ»، مجله عربیکا، شماره ۵۲، ۲۰۰۵م، صفحه ۱۰۹۱۳۹؛۱
۱۱. «سیاست محبوب دین: صوفیان، سلفیها و اخوانالمسلمین در قرن بیستم»، مجله بینالمللی مطالعات شرق میانه، شماره ۳۷، ۲۰۰۵م، صفحه ۳۹۵۸؛۲
۱۲. «جامعهشناسی مدرنیسم اسلامی: محمد عبده، حوزه ملی، و دولت استعماری»، مجله نقد و بررسی مغرب، شماره ۳۲، ۲۰۰۷م، صفحه ۱۰۴۱۲۱؛۳
۱۳. «ابوهدی الصیادی و ظهور بنیادگرایی اسلامی»، مجله عربیکا، شماره ۵۴، ۲۰۰۷م، صفحه ۵۸۶۵۹۲؛۴
۱۴. «دراویش منحرف، تصوف و مسلمان ارتدکس»، مجله جماعت، شماره ۱۵، ۲۰۰۷م، صفحه ۸۵ ـ۹۵ (به زبان عبری)؛۵
۱۵. «دستهای پنهان: خالدیه و رابطههای ارتدکس بنیادگرا در حلب»، نشریه تاریخ تصوف، شماره ۵، ۲۰۰۷م، صفحه ۴۱۵۹؛۶
۱۶. «خدا و انسان در تحقق کامل از عبدالقادر الجزائری»، مجله سنت، شماره ۱۱۴۱۱۵، ۲۰۰۸۲۰۰۹م، صفحه ۱۱۸۱۳۳ (به زبان فرانسه)؛۷
1.. "The Invention of a Populist Islamic Leader: Badr al-Din al-Hasani, the Religious Educational Movement, and the Great Syrian Revolt," Arabica, ۵۲ (۲۰۰۵), ۱۰۹-۱۳۹.
2.. "The Politics of Popular Religion: Sufis, Salafis, and Muslim Brothers in Twentieth-Century Hamah," International Journal of Middle East Studies, ۳۷ (۲۰۰۵), ۳۹-۵۸.
3.. "The Sociology of ‘Islamic Modernism’: Muhammad ‘Abduh, the National Public Sphere, and the Colonial State," The Maghreb Review, ۳۲ (۲۰۰۷), ۱۰۴-۱۲۱.
4.. "Abu al-Huda al-Sayyadi and the Rise of Islamic Fundamentalism," Arabica ۵۴ (۲۰۰۷), ۵۸۶-۵۹۲.
5.. "The Deviant Dervishes, Sufism, and Muslim Orthodoxy," Jama‘a, ۱۵ (۲۰۰۷), ۸۵-۹۵ (in Hebrew).
6.. "The Hidden Hand: The Khalidiyya and the Orthodox–Fundamentalist Nexus in Aleppo," Journal of the History of Sufism, ۵ (۲۰۰۷), ۴۱-۵۹.
7.. "Dieu et l’Homme Parfait dans la Realisation de ‘Abd al-Qadir al-Jaza’iri," Vers la Tradition, ۱۱۴-۱۱۵ (۲۰۰۸-۲۰۰۹), ۱۱۸-۱۳۳ (in French).