معانی و بیان به رابطه میان قلمرو مبدأ و مقصد بازمی‏گردد. در استعاره بلاغی و در تطور تاریخی آن استعاره در علاقه میان دو قلمرو منحصر به وجه شبه گردیده است^۱ اما در نظریه استعاره مفهومی میان دو حوزه مفهومی ارتباط‏ها و نگاشت‏های گوناگونی برقرار می‏شود که حاصل انطباق دو قلمرو بر یکدیگر است و تنها به یک وجه شباهت بسنده نمی‏شود.

برای مثال در استعاره مفهومی «جهاد در راه خدا تجارت است»^۲ تجارت قلمرو مبدأ را تشکیل می‏دهد و دارای حوزه‏های «معامله، ثمن، کالا، خریدار و فروشنده» است. در این نمونه «تجارت» قلمرو مبدأ و «جهاد در راه خدا» قلمرو مقصد خواهد بود. در استعاره مفهومی، معمولاً احکام قلمرو مبدأ به

مطرح شده مبنی بر این که استعاره یک صنعت ادبی در علم معانی و بیان محسوب و نقش زیبایی شناختی در آن برجسته دیده می‏شود، استعاره مفهومی در معناشناسی شناختی نوعی ابزار شناخت ذهن در فهم به شمار می‏رود و یکی از کارکردهای ذهن انسان در شناخت ناشناخته‏هاست که برای مفاهمه زبانی ضرورت دارد؛ به گونه‏ای که بدون این کارکرد ذهنی، انسان هرگز قادر به فهم زبان، مفاهمه و شناخت بسیاری از تجربه‏ها و انتزاعیات نخواهد بود.^۱

نظریه استعاره‏های مفهومی این دیدگاه را پرورش می‏دهد که ما به صورت ناخودآگاه و مدام در سخن گفتن و ارتباط زبانی از استعاره کمک می‏گیریم و این بخش مهمی از تفکر و اندیشه ما را تشکیل می‏دهد.^۲ همواره انسان به صورت ناخودآگاه از قلمروهایی که با آنها آشنایی ناگسستنی دارد به سوی فهم قلمروهای دیگر و مفاهمه پل می‏زند. بنابراین استعاره جزئی انفکاک ناپذیر از تفکر خواهد بود که بدون آن شناخت برای انسان حاصل نخواهد گردید. از دیدگاه معناشناسان شناختی استعاره تنها کارکرد زبانی و انتقال معنا را بر عهده ندارد بلکه پیش از مرحله انتقال معنا استعاره رخ می‏نماید و تفکر، پردازش اطلاعات و ساخت معنا در شناخت مفهومی کارکرد اولیه و اصلی آن است. به بیان دیگر استعاره اصالتاً یک امر زبانی به معنای ایجاد مفاهیم برای واژه‏ها و انتقال آنها به دیگران به شمار نمی‏رود بلکه امری نفسانی و ذهنی است که شناخت و تفکر کارکرد اصلی آن است.

تفاوت در رابطه میان دو حوزه

تفاوت دیگر استعاره‏های مفهومی در معناشناسی شناختی با استعاره در علم