تأییدی دیگر بر مکانت علمی این آثار، گفتار شیخ صدوق در مقدّمه کتاب من لا يحضره الفقيه است. او ضمن برشمردن مصادر کتابش، به کتابهای حسین بن سعید اشاره نموده و آنها را از کتابهای مشهور و مورد اعتماد دانسته است.۱ وحید بهبهانی نیز از جدّش، محمّدتقی مجلسی، نقل میکند:
محور سخنان علما و عقیده جاری در میان آنان، عمل به روایات و کتابهای حسين بن سعيد و اعتماد بر آنهاست. با این که اجماع بر این مسئله در جایی ذکر نشده است، امّا در مورد اعتنا به او و آثارش اتفاق نظر وجود دارد.۲
به عنوان آخرین نکته میتوان به کثرت روایات حسین بن سعید در مجامع روایی شیعه اشاره کرد. این کثرت نقل، بیانگر مقام رفیع علمی مؤلّف و اعتماد محدّثان به آثار اوست؛ چرا که شیوه علمای سلف، نقل از منابع مورد اعتماد بوده است و آنان از هر شخصی، در هر جایگاه علمی، روایت نقل نمیکردهاند.
منابع تدوین آثار
حسین بن سعید، از جمله راویانی است که به دلیل حضور در عصر ائمّه علیهم السلام، امکان نقل بدون واسطه یا با واسطههای اندک از ایشان، برای او وجود داشته است. او با حضور نزد اساتید فراوان و دریافت حدیث از آنان، توشه سرشاری از احادیث ائمّه علیهم السلام در موضوعات گوناگون فراهم آورده است. افزون بر این، به دلیل معاصر بودن با بسیاری از صاحبان کتابها و اصول اوّلیه، به منابع اوّلیه حدیث شیعه دسترس داشته و بسیاری از اصول را از نویسندگان آن دریافت کرده است. از این رو در نگارش آثار خویش، از کتابها و اصول اوّلیه حدیث شیعه که در اختیار داشته نیز بهره برده است.
او برخی از این کتابها - که دستنوشته راویان هنگام حضور نزد ائمّه علیهم السلام است - را
