محدّثان قم به نص‏گرایی، همراه با ضوابط اخذ و نقل حدیث، و دقّت در پذیرش احادیث از راویان معتمد پایبند بوده‏اند و ظاهراً برقی به چنین آدابی در نقل حدیث پایبندی نشان نداده است. به همین دلیل، با مخالفت جدّی بزرگ قمی‏ها رو به رو شده است.

ج - اندیشه غلو: محدّثان و راویان قم، به شدّت در مقابل نفوذ اندیشه‏های غالیانه و ادبیّات غلات به شهرشان مبارزه می‏کردند. به گزارش رجالیان، افراد فراوانی به اتّهام اندیشه‏های غالیان از این شهر اخراج شدند که البتّه در موارد بسیاری در تشخیص مصادیق غلو، تندروی صورت می‏گرفت. بر اساس برخی گزارش‏ها، در دوران ریاست احمد بن محمّد بن عیسی بر حوزه شهر قم، مبارزه جدّی با افکار غالیانه صورت می‏گرفت، ‏به گونه‏ای که هر کس متّهم به غلو می‏گشت، از این شهر اخراج می‏شد.^۱ بر همین اساس، افرادی چون سهل بن زیاد و محمّد بن علی بن ابراهیم، پس از آن که به غلو شهرت یافتند، از سوی احمد بن محمّد بن عیسی از قم اخراج شدند.^۲

بر این اساس، شرط روایت‏ و نقل آثار اهل بیت علیهم السلام در قم، بر این سه اصل استوار بوده است. پایبندی بزرگان مدرسه قم به این اصول، گاهی به افراط می‏انجامید، به گونه‏ای که در بسیاری از موارد، از رفتارهای خود پشیمان می‏شدند و در صدد جبران بر می‏آمدند.^۳ با این همه، فکر حاکم بر مدرسه قم، نص‏گرایی همراه با رعایت اصول درست علم رجال و علم حدیث است و آنان هر روایتی را با هر کیفیت و وضعی نمی‏پذیرفتند.^۴

با وجود حاکمیت چنین افکاری بر مدرسه قم، بزرگان این شهر، از آثار حسین بن سعید به خوبی استقبال نمودند و با اهتمام آنان، تلاش‏های حسین و برادرش در نگارش

سخن، یونس بن عبد الرحمان در نزد محدّثان قم چهره موجّهی ندارد و رویکرد عمومی محدّثان این شهر به یونس منفی بوده است.

مخالفت قمی‏ها با اندیشه‏های یونس و شیوه برخورد او با روایت، به اندازه‏ای است که طعن قمی‏ها به یونس، از شاخص‏هایی است که در شرح حال او گوشزد شده است.^۱ به همین دلیل، مجالی برای نفوذ طرفداران اندیشه‏های یونس در این شهر باقی نمانده بود. حتّی با این که برخی ابراهیم بن هاشم را شاگرد یونس معرّفی نموده‏اند،^۲ گروهی آن را انکار کرده و در بیان علّت، به استقبال قمی‏ها از ابراهیم و نفوذ آثار او در میان محدّثان این شهر اشاره نموده‏اند؛‏ چرا که با توجّه به مخالفت شدید قمی‏ها با یونس، اگر او از نزدیکان یونس بود، نشر آثارش در قم ممکن نبود.^۳

ب - روایت از ضعفا: در مکتب قم، نقل روایت از ضعفا به شدّت محکوم است و چنانچه کسانی در هر مرتبه‏ای از دانش، دقّت کافی را در نقل رعایت نکنند، به اخبارشان توجّه نمی‏شود. احمد بن محمّد بن عیسی، نقل روایت از حسن بن محبوب را در ابتدا نپذیرفت؛ زیرا او به خاطر نقل روایت از ابو حمزه، نزد اصحاب متّهم بود.^۴ همچنین او برخی از محدّثان را به دلیل روایت از ضعفا از شهر قم اخراج کرد. برای نمونه، احمد بن محمّد بن خالد برقی را به اتّهام روایت از ضعفا و نقل روایات مرسل، از قم بیرون کرد.^۵ نقل از ضعفا و ذکر روایات مرسل، موجب ضعف راوی نیست و با وثاقت منافات ندارد؛ بلکه نشان دهنده روش ناپسند او در اخذ روایات است. در حقیقت، او از جهت نص‏گرایی با محدّثان قم هم‏عقیده است ولی در نوع نص‏گرایی با محدّثان قم اختلاف دارد.