خداوند، كتابى كه مؤيّد آنچه نزد آنان است، برايشان آمد، و از ديرباز [در انتظارش‏] بر كسانى كه كافر شده بودند، پيروزى مى‏جستند؛ ولى همين كه آنچه [اوصافش‏] را مى‏شناختند برايشان آمد، انكارش كردند. پس لعنت خدا بر كافران باد)!.^۱

ج - آثار قرآن

قرآن، سرچشمه نور و هدایت است که رهروان آن در اثر اُنس با تعالیم روشنگر آن، از آثار و برکاتش بهره‏مند می‏گردند و از فروغ آیات آن راه سعادت می‏پویند. در روایات اهل بیت علیهم السلام، راه‏های گوناگونی برای انس با قرآن و بهره‏گیری از آثار آن بیان شده که قرائت روزانه آیات این کتاب آسمانی، نمونه‏ای از آن است. بر اساس آموزه‏های روایی، آثار فراوانی بر قرائت قرآن مترتّب است و هر چه انسان بیشتر به قرائت مشغول شود، این آثار فزونی می‏یابند. حسین بن سعید، در باره قرائت قرآن، از امام باقر علیه السلام نقل می‏کند که رسول خدا صلی الله علیه و اله فرمود:

۰.مَن قَرَأَ عَشرَ آياتٍ في لَيلَةٍ لَم يُكتَب مِنَ الغافِلينَ، ومَن قَرَأَ خَمسينَ آيَةً كُتِبَ مِنَ الذّاكِرينَ،

ادامه داشت، تا این که برخی از يهوديان تيماء، مشتاق ديدن بعضى از برادران خود شدند. در همين بين، مردى اعرابى از قبيله قيس مى‏گذشت. شتران او را كرايه كردند. او گفت: من شما را از بين «عير» و «احد» مى‏برم. گفتند: پس هر وقت به آن محل رسيدى، به ما اطّلاع بده. آن مرد اعرابى همچنان مى‏رفت تا به وسط اراضى مدينه رسيد. به يهوديان رو کرد و گفت: اين، كوه عير است و اين هم كوه احد. پس يهوديان پياده شدند و به او گفتند: ما به آرزويمان رسيديم و ديگر كارى به شتران تو نداريم. از شترها پياده شدند و شتران را به صاحبش دادند و گفتند: تو می‏توانى به هر کجا می‏خواهى، بروى. ما در همين جا می‏مانيم. سپس نامه‏اى به برادران يهود خود كه در خيبر و فدک ساکن بودند، نوشتند كه: ما به آن نقطه‏اى كه بين عير و احد است، رسيده‏ايم. شما هم نزد ما بيایيد. يهوديان خيبر در پاسخ نوشتند: ما در اين جا خانه ساخته‏ايم و اموالى به دست آورده‏ايم. نمی‏توانيم اينها را رها و نزديک شما منزل كنيم؛ ولى هر گاه آن پيامبر موعود مبعوث شد، به شتاب نزد شما خواهيم آمد. اين عدّه از يهوديان كه در مدينه ـ يعنى ميان «عير» و «احد» ـ منزل كردند، اموال بسيارى كسب نمودند. «تبع» از بسيارى مال آنان باخبر شد و به جنگ با آنان برخاست. يهوديان متحصّن شدند و «تبع» ايشان را محاصره كرد و در آخر به ايشان امان داد. پس بر او در آمدند. تبع به ايشان گفت: مى‏خواهم در اين سرزمين بمانم. گفتند: تو نمی‏توانى در اين جا بمانى. اين جا محلّ هجرت پيغمبرى است، نه جاى تو و نه جاى هیچ کس ديگر، تا آن پيغمبر مبعوث شود. تبع گفت: حال كه چنين است، من از خويشاوندان خود كسانى را در اين جا می‏گذارم تا وقتى آن پيغمبر مبعوث شد، او را يارى كنند. يهوديان راضى شدند و تبع، دو قبيله اوس و خزرج را در مدينه منزل داد. چون تعداد افراد اين دو قبيله بسيار شدند، اموال يهوديان را مى‏گرفتند و يهوديان به آنان می‏گفتند كه: اگر پيغمبر ما محمّد ظهور كند، همگى شما را از ديار و اموال خود بيرون می‏كنيم و به اين چپاولگری‏تان خاتمه می‏دهيم. امّا آن هنگام که خداى متعال محمّد صلی الله علیه و اله را مبعوث ساخت، انصار (اوس و خزرج) به وى ايمان آوردند و يهوديان، ايمان نياوردند و كفر ورزيدند. اين، جريانی است كه خداى متعال در باره‏اش می‏فرمايد: (و هنگامى كه از جانب