ضبط شود؛ ولى چون تنها بود و شاهد و گواهى بر آيه بودن آن نداشت، زيد نپذيرفت و آن را ضبط نكرد.۱
سپس آن را به صورتی ديگر عرضه داشتند و مدّعی شدند: اين آيه از آيات منسوخ التلاوه است كه تنها تلاوتش نسخ شده و حكم آن همچنان باقى است. آیة اللّٰه خویی با ردّ مسئله نسخ التلاوه، عقيده به آن را معادل عقيده به تحريف قرآن دانسته و تأکید میکند که این مسئله هیچ مبنای درستی ندارد. از نگاه ایشان، تنها مستند این مطلب، روایاتی است که به صورت خبر واحد نقل شده و فاقد حجّيت اند.۲
از جمله، اخبار واحدی که مستند مسئله نسخ التلاوه قرار گرفتهاند، روایتی از حسين بن سعيد است که در آن از وجود آیه رجم در قرآن سخن به میان آمده است. بر اساس اين روایت، امام صادق علیه السلام میفرماید:
۰.كانت آية الرجم فی القرآن: «والشيخ و الشيخة فارجموهما البتّة بما قضيا الشهوة».۳
آیه رجم، «پيرمرد و پيرزن اگر زنا كنند، بايد حتماً سنگسار شوند؛ چون آنها شهوترانى خود را كردهاند» در قرآن وجود داشت.
آیة اللّٰه خویی در باره این گونه روایات، بر این باور است که صدور چنین روایاتی از سوی امام صادق علیه السلام، در حال تقیّه بوده است؛ چرا که اصل این مطلب، کلام عمر بن خطّاب است که برای نخستین بار مدّعی وجود آیه رجم در قرآن شد.۴ از نگاه آیة اللّٰه معرفت، ظاهراً عمر، حدیثی را با آیه قرآن اشتباه گرفته است؛ زیرا زید بن ثابت از پیامبر صلی الله علیه و اله نقل کرده است که فرمود: «پیرمرد و پیرزن اگر زنا کردند، آنها را سنگسار کنید». ممکن است عمر نیز آن را از پیامبر صلی الله علیه و اله شنیده و گمان کرده آیه قرآنی است که
