زیست‏نامه و تحلیل شخصیت

فقیه برجسته و محدّث سرشناس، حسین بن سعید بن حمّاد بن مهران اهوازی، دانشمند پرآوازه شیعه در قرن سوم هجری است. او در شهر کوفه بین سال‏های ۱۸۵ تا ۲۰۰ هجری^۱ دیده به جهان گشود و گرچه اصالتاً کوفی است، به اهوازی شهرت دارد. او فردی ثقه و مورد اعتماد است که عالمان شیعه بر جلالت قدر و منزلت او اعتراف دارند.^۲

پدرش، سعید بن حمّاد، از اصحاب امام رضا علیه السلام، فردی ناشناخته است که اطّلاع دقیقی از وی در دست نیست.^۳ او با لقب «دندان» نیز شناخته شده است.^۴ واژه «دندان» در لغت به معنای صوت و کلام نامفهوم است.^۵ زمانی که از کسی نغمه‏ای شنیده شود که از آن چیزی فهمیده نمی‏شود، «دندنة» گفته می‏شود.^۶ علّت شهرت پدر حسین بن سعید به این لقب، چندان روشن نیست و تنها احتمالاتی در باره آن بیان شده است.^۷

در کتاب‏های رجالی، به نام جدّ او، در ذیل شرح حال حسن و حسین بن سعید اشاره