چراکه خداوند میداند حق و حقیقت در طول تاریخ دائماً و تا پایان دنیا با چالش مستکبران و سلطهگران روبهروست؛ لذا جهاد و مقاومت و پایداری را برای همیشه تاریخ (و نه برای آغاز ظهور اسلام) در برنامه عملی و ایمانی مسلمانان قرار داده است.
از نگاه وحیانی مسئولیتهای مبارزاتی و حضور افراد در میدان نبرد از پدر، فرزند، برادر، همسر، اقوام، اموال و کسب و کار و مسکن افراد نیز با اهمیتتر است و هنگام نیاز به دفاع از میهن باید مسئولیتپذیری مبارزاتی در اولویت نخست قرار گیرد. خداوند در سوره توبه کسانی را که خلاف این نگاه عمل میکنند تهدید مینماید و آنان را فاسق مینامد؛۱ یعنی از نگاه وحیانی ترک جهاد برابر با فسق است.
همچنین در جایی دیگر خداوند افراد جامعه ایمانی را که از قبول مسئولیتهای مبارزاتی شانه خالی کردند و به بهانهجویی متوسل شدند از ایمان دور و به کفر نزدیکتر معرفی میکند؛۲ یعنی از نگاه قرآن عافیتطلبی و شانهخالی کردن از مسئولیتهای مبارزاتی سبب نزدیکی به کفر و دوری از ایمان میگردد.
در کنار این موارد، روشن است که عافیتطلبی و گریز از مبارزه در برابر دشمنان سبب هزینههایی برای جامعه میگردد که بهمراتب از هزینه مبارزه و پایداری در برابر دشمنان بیشتر است؛ چراکه با تسلط دشمنان یک جامعه بر آن، چیزی از عزت، ثروت، کرامت، اختیار، حق انتخاب و آزادی برای جملگی افراد آن جامعه نمیماند؛ درحالیکه در میدان جهاد تنها بخشی از امکانات و سرمایههای جامعه فدا میشوند؛ آن هم با عزت و افتخار تمام و تضمین پاداش اخروی بیبدیل.
به هر حال ورود به مسئولیتهای اجتماعی مبارزاتی، ظاهری سوزنده، ولی باطنی سازنده دارد؛ برعکس مسئولیتگریزی و عافیتطلبی در این عرصهها ظاهری خوشایند دارد، ولی نتیجهاش تلخ و ناگوار است.