مسئولت، وارد بیان جزئیات شده و به دو دسته همسایگان نزدیک و دور تصریح کرده است.
بنابراین از دیگر موارد مسئولیتهای اجتماعی، «احسان به همسایگان دور و نزدیک» است و تأکید بر همسایگان دور از آن باب است که به شکل عادی به همسایگان دور توجه نمیشود و عموماً افراد خود را نسبت به آنان دارای مسئولیت همسایگی نمیبینند ولی از نگاه وحیانی افراد یک محله باید نسبت به مشکلات همدیگر اهتمام داشته باشند.
نکته دیگر اینکه احسان به همسایگان نزدیک و دور، مقید به فقر همسایگان نیست بلکه همچون خویشاوندان به شکل مطلق طرف مسئولیت هستند. بنابراین مجموعهای از رفتارهای نیکو ـ که اعم از کمکهای مالی است ـ همچون صبر بر اذیتهای ناخواسته همسایه، احوالپرسی، برآوردن درخواستها، عیادت هنگام بیماری، بذل تحفه و... همگی از مصادیق این آیه خواهد بود.
البته انجام این مسئولیت لوازمی هم نیاز دارد که از جمله آنها، ارتباط مستمر میان همسایگان و کسب اطلاع از احوال یکدیگر است. به دیگر بیان این مسئولیت مستلزم رابطه و ارتباط دائم میان تمامی افراد یک محله است.
۴. احسان به دوستان و همکاران نزدیک
از جمله دیگر کسانی که فرد در اجتماع با آنان ارتباط قابل توجهی دارد دوستان و همکاران هستند که شخص مدتی از روز یا هفته را با آنان همدم است لذا از نگاه وحیانی فرد باید در برابر آنان نیز مسئولیتپذیر باشد و نسبت به مشکلات، ناکامیها و نیازهای آنان بیتفاوت نباشد بلکه لازم است حمایت، یاری، همدلی و در یک کلام احسان خویش را از آنان دریغ نکند.
خداوند در قرآن کریم میفرماید: (وَبِالْوالِدَینِ إِحْساناً... وَالصَّاحِبِ بِالْجَنْبِ؛۱ به پدر و مادر نیکی کنید؛ همچنین به دوست و همنشین).
مراد از «صاحب بالجنب» کسانی هستند که با انسان دوستی و مصاحبت نزدیک دارند اعم از دوستان عادی، دوستان تحصیلی، دوستان خانوادگی، دوستان کاری، دوستان
