در غرب آسیا بسیاری از متدیّنین شیعه می‌خواهند در سرزمین‌های مقدس بین کربلا و نجف به خاک سپرده شوند. حتی زمانی که امکانات سردخانه‌ای وجود نداشت، آرزوی آنها برآورده شده و بدن‌شان برای خاک‌سپاری به کربلا منتقل می‌شد. اما این کار برای شیعیان شبه‌قاره نشدنی بود مگر این که قبل از مرگ‌شان در کربلا مقیم می‌شدند.
به همین علت در شبه‌قاره هند زمین‌هایی به صورت نمادین به عنوان زمین مقدس کربلا معیّن شد. همه تعزیهها دفن نمی‌شوند بلکه بعضی از آنها به امام‌‌باره و بقیه به خانه‌های شخصی بازگردانده میشوند. نوع ساختار ضریح مشابه ساختار تعزیه است با این تفاوت که ضریح، از مواد بادوام و معمولاً از نقره ساخته می‌شود۱ (در واقع، ضریح به معنای نرده‌ای نقره‌ای است که دور مقبره اولیا کشیده می‌شود).۲
و اما خودْرنجاندنِ تعالی‌بخش، موسوم به ماتم، شباهت‌هایی با مراسم غرب آسیا دارد که در آن شرکت‌کنندگان با دست بر سینه، با زنجیر بر پشت و یا با چاقو بر پیشانی خود می‌زنند. این اعمال ممکن است در محوطه امام‌‌باره یا در دسته‌های عزاداری در خیابان‌ها انجام شود. آنها هم‌چنین به نوحه‌‌خوانی و مرثیه‌خوانی مشغول میشوند. در این‌جا برنامه‌های نمایشی مرتبط با مصائب امام حسین [علیه السلام] وجود ندارد.
سنت شبه قاره هند از زمان تشکیل پاکستان یکسان بوده، اما گرایش به پالودن مراسم از [تأثیرات] عوامل بیگانه نیز وجود داشته است. امامبارههای پاکستان، شکوه امامبارههای لکنو را ندارند، اما مجالس و دسته‌های آنها بسیار مفصل هستند. تعزیهها، مانند تعزیهها در هند، ممکن است در امام‌‌باره‌ها و نیز خانه‌های شخصی نگهداری شوند.
