سایر احادیث، راجع به نوح [علیه السلام] است که تابوت را در کشتی قرار داد^۱ و آن را برای پسرش سام [علیه السلام] به ارث گذاشت.^۲

طبق انتظار، یک حدیث مخصوص، انتقال وصیت نبوی از محمد [صلی الله علیه و اله] به علی [علیه السلام] را توصیف می‌‌کند. قالب این حدیث، کاملاً شبیه به احادیث پیش‌گفته راجع به پیامبران پیشین است؛ لذا روشن می‌‌شود که احادیثِ راجع به وصیت انبیای گذشته، به منظور افزایش اهمیت دینی مقام علی [علیه السلام] به عنوان ‌وصی برحق محمد [صلی الله علیه و اله] رواج داده شدند. ‌اوصیای پیشین و مذکور در احادیث، می‌توانند نمونه‌‌های پیشین علی [علیه السلام] تلقی شوند. طبق احادیث، خداوند پیش از رحلت محمد [صلی الله علیه و اله] بر او تجلی کرد و او را از درگذشت قریب الوقوعش آگاه ساخت. خداوند به وی امر کرد که علم و ‌‌‌‌ایمانش را به همراه الإسم الأعظم و میراث علم و نبوت به علی علیه السلامواگذارَد تا انتقال میراث الهی از طریق فرزندان پیامبر [صلی الله علیه و اله] ادامه یابد.^۳

برخی از احادیث پیش‌گفته، در مجموعه‌های حدیث اهل سنت نیز آمده، مانند روایت مربوط به انتقال میراث نبوی از داود [علیه السلام] به سلیمان [علیه السلام].^۴ این حدیث هم‌چنین از نور سخن می‌گوید: نوراللّه، یعنی نور خدا که عنصر اصلی میراث نبوی است. پر واضح است از آن‌جا که به نور الهی به عنوان جزئی از وصیت اشاره شده، این نظریه با دیدگاه معروفِ راجع به بازتجسد روح ابدی مربوط به ‌‌امامت در بدن‌های مادی حاملان آن، ارتباط نزدیکی دارد. گفته شده که این روح نورانی پیش

به این حقیقت دارد که اگرچه علی [علیه السلام] ‌وصی است، اما جایگاه بسیار والایی نظیر جایگاه خود محمد [صلی الله علیه و اله] دارد، لذا میراث الهی به او «تحویل» داده شد نه ‌این‌که به او «امر» شده باشد.^۱

جزئیات انتقال واقعی وصیت به همراه اجزای مختلف محتوای آن را می‌توان در احادیث پراکنده‌ای یافت که هر کدام ناظر به پیامبر خاصی است. مضمون تکرارشونده این احادیث، تجلی خدا بر هر یک از حاملان ‌‌وصیت، قبل از فوت وی است. خداوند، هویت ‌وصی آن پیامبر (که توسط خدا انتخاب شده) را برای وی آشکار می‌‌سازد تا‌‌ وصیت را دریافت کند. مثلاً احادیث راجع به انتصاب شیث [علیه السلام] (هبة اللّه) به عنوان ‌وصی آدم [علیه السلام] در آثار شیعی رایج است. نقل شده که آدم [علیه السلام] قبل از درگذشتش از جانب خدا مأمور شد که علم و ‌‌‌‌ایمان را همراه با الإسم الأعظم و مابقی میراث پیامبری، به شیث [علیه السلام] واگذار کند. این واگذاری، شیث [علیه السلام] را هادی و مصدَّق مؤمنان معاصر خود کرده و موجب رستگاری آن‌ها از لغزش می‌شد.^۲ هم‌چنین نقل شده که اجزای گوناگون ‌وصیت آدم [علیه السلام] در تابوت قرار داشته و شیث [علیه السلام] مأمور شد پیش از درگذشت خود آن را به اولادش منتقل کند.^۳