بر پشت خود می‌زنند (زنجیرزنی)، و گروه‌های دیگری چنان شمشیر یا چاقو بر سر خود می‌زنند که بر صورت، گردن و سینه‌شان خون جاری می‌شود (شمشیرزنی).
بعضی نیز با سنگ، به خودْرنجاندنِ تعالی‌بخش مبادرت می‌ورزند. همه این کارها برای نشان دادن اندوه‌شان از جراحات وارده به شهدای کربلا انجام می‌شود.
این خودْرنجاندنِ تعالی‌بخش، کوششی است برای هم‌دردی با حسین [علیه السلام] چنان که گویی ای کاش [حادثه] کربلا دوباره در همین زمان اتفاق می‌افتاد و آنها می‌توانستند در مصائب شهادت امام [علیه السلام] سهیم باشند.
بزرگ‌ترین حرکت دسته‌جمعی، همیشه در روز عاشورا انجام می‌شود. هر بخش (ناحیه) از هر شهر یا شهرک برای اجرای مراسم، نوبت خاص خودش را دارد. حرکت‌های دسته‌جمعی در یک توالی از پیش تعیین‌شده به هم ملحق شده و در مکانی مشخص پایان می‌یابند.۱
مهم‌ترین چیزی که همیشه در دسته حمل می‌شود عَلَم است، که نماد پرچم حسین [علیه السلام] در کربلا می‌باشد.۲ این مقدس‌ترین شیء، باعث می‌شود که حضّار احساس کنند حقیقتاً در کربلا در حال جنگ‌اند. در شبه‌قاره هند و پاکستان، دسته‌های مخصوصی وجود دارد که فقط عَلَم حمل می‌کنند. حرمت عَلَم همگانی است و بناهای مخصوصی، به عنوان صندوق اشیای متبرکه، برای نگهداری آنها ساخته شده است.
عَلَم‌ها عموماً از تیرهای فلزی ساخته می‌شوند که با پرهای زینتی، اشیای مقدس، پارچه‌های رنگارنگ گلدوزی‌شده و ابریشمی، ماهرانه تزیین شده‌اند. طول بعضی از آنها تقریباً ۱۰ فوت است، اما اندازه‌های متفاوتی دارند.۳
1.. Von Grunebaum, ‘The Tenth of Muharram’, in Muhammadan Festivals, p. ۸۵-۹۴. Peter Chelkowski, Ta‘ziyeh: Ritual and Drama in Iran, Monchi-Zadeh, Ta‘ziya des Persischen Passionsspiel.
2.. ر.ک: تصویر شماره ۲.
3.. Marr, ‘Moharram’, in Tradicionalnaya Kultura Pieredney i Srednev Azyi, Sbornik Muzey Antropologii i Etnografii, p. ۳۱۳-۳۶۶.
