شده، مفهوم رازداری به عنوان جزء لاینفک مکتب تشیع، چه در گذشته و چه در آینده، را منعکس می‌‌کند. طبق این گزارش، خداوند در خفا (سِرّاً) به تشیع امر کرده و هرگز به مؤمنان اجازه نخواهد داد که ایمان خود را آشکارا (علانیةً) اظهار کنند. در روز رستاخیز، ملکی به نام رضوان، مأمور بهشت، متوجه کسانی میشود که در بهشت هستند اما هنگام ورود از کنار وی عبور نکرده‌‌اند. از آن‌ها می‌‌پرسد: «شما که هستید و از کجا وارد شدید؟» آن‌ها پاسخ می‌‌دهند: «از ما بر حذر باش (إیّاک عنّا)! ما مردمانی هستیم که خداوند را مخفیانه پرستش کردیم و به همین دلیل او نیز ما را مخفیانه به بهشت راه داد».۱
بسیاری از توصیه‌‌ها به پنهان ساختن باورهای شیعی با لسانی کلی بیان شده و به هیچ اصل خاصی اشاره نمی‌کنند. همانگونه که گذشت، واژه‌ای که معمولاً در اشاره به این نوع پنهان‌‌کاری استفاده میشود، کتمان است.
در قرآن فعل کَتَمَ (پنهان کردن) در ۲۰ آیه آمده و در کل، ۲۱ مرتبه تکرار شده است. بیشتر این آیات، کتمانِ موارد مختلفی را نهی می‌‌کنند، مانند: حقیقت (سوره بقره، آیه ۴۲، ۱۴۶، ۱۵۹و ۱۷۴؛ سوره آل عمران، آیه ۷۱ و ۱۸۷)، شهادت (سوره، بقره، ۱۴۰ و ۲۸۳؛ سوره مائده، آیه ۱۰۶)، نعمت‌های الهی (سوره نساء، آیه ۳۷)، یا بارداری (در مورد زنان مطلقه) (سوره بقره، آیه ۲۲۸). خداوند هر آن‌چه را که مردم پنهان می‌‌کنند (سوره بقره، آیه ۷۲؛ سوره آل عمران، آیه ۱۶۷؛ سوره نساء، آیه ۴۲؛ سوره مائده، آیه ۶۱) یا آشکار می‌‌سازند (سوره بقره، آیه ۳۳؛ سوره مائده، آیه ۹۹؛ سوره انبیاء، آیه ۱۱۰؛ سوره نور، آیه ۲۹) می‌داند. این فعل [در قرآن] تنها یک
