مراسم مربوط به این حادثه جانگداز را به عنوان هسته اصلی ایمان شیعی و آن را سبب قدرت و نیروبخشی به شیعیان در تمام جهان معرفی می‌نماید. به علاوه او بر تأثیر شگرف و عمیق این حادثه در تفکرات و آموزه‌های شیعه تأکید میکند و این حادثه را سبب قیام‌های شیعیان بر علیه ظلم و ستم در طول تاریخ می‌‌داند.
مقاله از ساختار مناسبی برخوردار است و به مراسم رایج در هر کشور به صورت مجزا پرداخته است. نویسنده در بخش‌های مجزا شامل ایران، عراق، دیگر کشورهای جهان عرب، مردمان ترک زبان، هند و پاکستان و منطقه کارائیب، به سنت‌های رایج عزاداری در هر منطقه اشاره کرده و از اماکنی که برای این عمل در هر کشور تأسیس شده است، نام می‌‌برد.
در چند قسمت نیز او شکل مراسم عزاداری در نواحی مختلف را مورد مقایسه قرار می‌‌دهد: «در عراق جایی که بسیاری از مکان‌های مقدس شیعه نظیر کربلا و نجف واقع شده است، دستهها تفاوت عمده‌ای با نمونه‌های ایرانی ندارد. به عنوان مثال در ایران زنجیرزنان خودشان را به دو گروه متوازی در دو طرف جمع و در ستونی واحد تقسیم می‌کنند، در حالی که لباس‌های سیاه پوشیده‌اند و بر پشت خود برش‌هایی زده‌اند تا زنجیرها مستقیماً به بدنشان ضربه بزند. آ‌ن‌چه در ایران دسته نامیده می‌شود، در عراق «موکب» نام دارد. هم‌چنین در بسیاری از موارد دستهها به وسیله اصناف مختلف و نیز به وسیله محلاّت شهر تشکیل می‌شوند».۱
۲.۲. نگارش بی‌طرفانه
نویسنده با بیانی توصیفی و تا اندازه زیادی بی‌طرفانه به شرح و توضیح مراسم عزاداری در میان جوامع شیعی مختلف می‌پردازد. شیوه او در استفاده از الفاظ بسیار خوب و بدون جهت‌گیری منفی است. وی حتی در جایی مثل توصیف قمه‌زنی که
