فصل پنجم: امامت

امامت از بنیادی‌ترین اصول تشیع و مهم‌ترین وجه تمایز شیعه با سایر فِرق اسلامی است. در طول تاریخ تشیع، عالمان شیعی همواره مباحث امامت را مورد بحث و بررسی قرار داده‌اند. دیدگاه شیعه در باب امامت از همان سال‌های نخستین در بین اصحاب خاص امام علی علیه السلام رواج داشت؛ اما کاوش و تبیین مبسوط نظری اندیشه امامت برای نخستین بار در مدرسه کلامی کوفه شكل گرفت. پیش‌تر گذشت که مدرسه کوفه از جریانات فکری مختلفی شکل گرفته بود که هر کدام نگاه خاصی به جایگاه و مقامات امامت داشتند. از آنجایی که این پژوهش عهده‌دار واکاوی اندیشه‌های ‌خاندان اعین است، ضروری است اندیشه این خاندان در این حوزه فکری نیز بررسی شود.

آل‌اعین ارتباط بسیار نزدیکی با ائمه علیهم السلام داشتند، به‌طوری كه امامان علیهم السلام بسیاری از اسرار خویش را به آنان می‌گفتند و بسیاری از کتب بازمانده از ائمه پیشین علیهم السلام را که در منظر عموم اصحاب قرار نمی‌دادند، به آنان نشان می‌دادند. امام باقر علیه السلام تعدادی از آثار امیرالمؤمنین علیه السلام که از علوم مخفی و اسرار اهل‌بیت علیهم السلام به‌‌شمار می‌آمد، را به عبدالملک نشان داد و نظر او را درباره علت تألیف این کتاب‌ها