گزارشی آنان را هشت نفر به نام‌های ‌عبدالملک، حمران، زراره، بکیر، عبدالرحمان، قعنب، مالک و ملیک معرفی کرده است.^۱

گزارش دیگری ایشان را ده نفر دانسته و بعد از ذکر شش نفر نخست گزارش پیشین، عبدالاعلی، عیسی، ضریس وسمیع را افزوده است.^۲

یک گزارش نیز آنان را ده نفر شمرده، ولی به جای عیسی و عبدالاعلی، موسی و ملیک را نام برده است.^۳ بر اساس قولی دیگر، دختری به نام «ام الاسود» به آنان افزوده شده است.^۴

پس از بررسی اقوال موجود در رساله ابوغالب و همچنین اطلاعات سایر کتب رجالی و حدیثی، می‌شود به صورت ضمنی اعضای خاندان اعین را در قالب این نمودار درختی معرفی کرد:

پدرخوانده‌اش به او گفت: آیا مى‌خواهى از نظر نژادى تو را به قبیله خودم ملحق سازم؟ اعین نپذیرفت. زمانى که اعین بزرگ شد، سنسن از روم آمد و ملاقاتش کرد.^۱ برخی دیگر می‌گویند که وقتی اعین اسیر بود، سنسن از جایگاهش اطلاع پیدا کرد و با گرفتن اجازه و امان‌نامه از مسلمانان چند بار به دیدار فرزندش رفت.^۲

در گزارش ضعیف دیگری، اعین از مردم خطه فارس شمرده شده که پس از دیدار امیرالمؤمنین علیه السلام و به دست حضرت اسلام آورد. او در میان راه با گروهى از بنى‌شیبان برخورد کرد و آنان پس از گرفتن پیمان «ولاء» او را رها کردند.^۳ این گزارش نمی‌تواند صحیح باشد؛ زیرا اعین از امام باقر علیه السلام روایت نقل كرده است^۴ و به صورت عادی، كسی كه از امام باقر علیه السلام روایت دارد نمی‌توانسته در عصر امام علی علیه السلام در سنی باشد که از فارس عازم عراق شود تا با امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت کند. در مورد سال وفات اعین اطلاعاتی وجود ندارد.

فرزندان اعین

در مورد تعداد فرزندان اعین اختلاف نظر زیادی وجود دارد. ابوغالب زراری گزارش‌های ‌متعددی در مورد تعداد فرزندان اعین ذکر کرده است. از آنجا که هیچ کدام از منابع متقدم بر رساله ابوغالب، در اختیار ما نیست و تمام منابع بعدی از رساله ابوغالب استفاده کرده‌اند، بهترین منبع برای شناخت فرزندان اعین، رساله ابوغالب خواهد بود. برخی از مهم‌ترین اقوال کتاب ابوغالب را نقل می‌كنیم.