حکمتی عظیم است و اگر در اختیار دیگر انسان‏ها قرار داده نشده، به این دلیل است که چنین کار بزرگی هم از آنان خواسته نشده است.

تأیید و نصرت (امداد)

از تعدادی آیات و روایات استفاده می‏شود که معصومان علیهم السّلام از سوی خدای سبحان تأیید، حمایت و کمک شده‏اند. این مفهوم با تعبیرهای گوناگون بیان شده است. بسیاری از این متون دارای اطلاق^۱ و حاوی قرائنی هستند که نشان می‏دهد محفوظ بودن معصوم از گناه (و خطا) از سوی خدای سبحان تضمین شده است. بر اساس برخی از این متون، این تأیید و حمایت را می‏توان از دیدگاه زمان از قبل از خلقت معصومان تا پایان عمر آنان دانست. ازآنجاکه این متون فراوان هستند، به‎ناچار باید به ذکر تعداد معدودی از آنها بسنده کرد. تعبیر به‎کاررفته در قرآن برای این موضوع، «تثبیت» است: (وَ إِن كَادُوا لَيَفْتِنُونَكَ عَنِ ٱلَّذِى أَوْحَيْنَا إِلَيْكَ لِتَفْتَرِىَ عَلَيْنَا غَيْرَهُ وَ إِذًا لَّا تَّخَذُوكَ خَلِيلاً * وَ لَوْلَا أَن ثَبَّتْنَاكَ لَقَدْ كِدتَّ تَرْكَنُ إِلَيْهِمْ شَئْا قَلِيلاً؛^۲ و همانا نزدیک بود که ترا فریب داده و از آنچه به تو وحی کردیم غافل شوی و چیز دیگر بر ما فرابندی تا مشرکان ترا دوست خود گیرند * و اگر ما تو را ثابت‏قدم نمی‏ساختیم نزدیک بود کمی به آنها تمایل کنی). در این

دلالت دارد، این آیه است: (وَ أَنَا ٱخْتَرْتُكَ فَاسْتَمِعْ لِمَا يُوحَىٰ).^۱ این آیه خطاب به حضرت موسی علیه السّلام است. ازآنجاکه فاعل اختیار، خدای سبحان با علم، قدرت و حکمت بی‏پایان است و متعلق اختیار از بُعد زمان، مکان و ابعاد دیگر آن، مطلق است و حکیمانه نیست که خدای سبحان کسی را برگزیند که مصون از گناه (و خطا) در ابعاد گوناگون نیست؛ این آیه دلالت می‏کند که این اختیار، تضمین کننده عصمت مطلق مختار (معصوم) از هرگونه گناه و خطا خواهد بود.

قرآن خدا را آگاه از غیب می‏داند و اینکه او هیچ‏کس را بر غیب آگاه نمی‏سازد مگر رسولی که از او راضی شده که او را از پیش و پس محافظت خواهد کرد:(إِلَّا مَنِ ٱرْتَضَىٰ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ‏يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا).^۲ در این آیه هم رضایت خدا از رسول نه مقید به زمان است و نه مکان و حیطه خاصی. از این آیه نیز می‏توان برداشت کرد که رضایت مطلق خدا، تضمین‏کننده عصمت مطلق رسول خواهد شد. در ادامه این آیه، دلیل این همه تدابیر امنیتی توضیح داده شده است. یکی از مأموریت‏های مهم رسول، ابلاغ پیام الهی به مخاطبان وحی است و این کار باید در نهایت دقت و امانت انجام پذیرد؛ ازاین‎رو از سویی برای این کار، فردی گزینش می‏شود که همه کارهایش مورد پذیرش خداست؛ از سوی دیگر، به دلیل اهمیت ویژه این کار، همه امکانات لازم برای این کار مانند تأیید به روح‏القدس و علم ویژه در اختیار او قرار داده خواهد شد. نباید از یاد برد که در این آیه، ابلاغ به رسولان نسبت داده شده و آنان با اختیار خویش، این بار سنگین را به سرمنزل مقصود خواهند رساند. از همین توضیح دانسته می‏شود که قرار دادن این همه امکانات در اختیار رسولان به دلیل سنگینی این مأموریت است و این فعل الهی، حاوی