گزینشی که حاوی عصمت آنان از همه گناهان است. البته این گزینش، همراه پیمانی است که خداوند از آنان گرفته برای آلوده نشدن به دنیاپرستی که یکی از منشأهای مهم آلوده شدن به گناهان است و خدا دانسته که آنان به این پیمان، وفا خواهند کرد:
اللَّهُمَّ لَک الْحَمْدُ عَلَی مَا جَرَی بِهِ قَضَاؤُک فِی أَوْلِیائِک، الَّذِینَ اسْتَخْلَصْتَهُمْ لِنَفْسِک وَدِینِک... بَعْدَ أَنْ شَرَطْتَ عَلَیهِمُ الزُّهْدَ فِی زَخَارِفِ هَذِهِ الدُّنْیا الدَّنِیةِ وَزِبْرِجِهَا، فَشَرَطُوا لَک ذَلِک، وَعَلِمْتَ مِنْهُمُ الْوَفَاءَ بِهِ؛ فَقَبِلْتَهُمْ وَقَرَّبْتَهُمْ... وَأَهْبَطْتَ عَلَیهِمْ مَلَائِکتَک، وَکرَّمْتَهُمْ بِوَحْیک، وَرَفَدْتَهُمْ بِعِلْمِک... .۱
بدیهی است کسی که آلوده به گناه باشد، برای خدا و دین او خالص نیست و نمیتوان گفت که خدا وی را برای خود خالص ساخته است (بلکه او در ارتکاب گناه، اسیر هوای نفس خویش یا شیاطین جن و انس است) و در همین حد، مشرک است و خالص نیست.
اصطفا و مانند آن
در تعدادی از آیات و روایات، تعبیرهایی مانند اصطفا،۲ اجتبا، اختیار، ارتضا و مشتقات آنها درباره معصومان علیهم السّلام به کار رفته است. این تعبیرها و مانند آنها۳ به دلالت مطابقی یا التزامی، دلالت بر گزینش مطلق معصومان از سوی خدای
1.. ابنالمشهدی، المزار الکبیر، ص۵۷۳.
2.. برای نمونه، در نامه امام علی علیه السّلام به معاویه چنین آمده است: «نَحْنُ أَهْلَ الْبَیتِ اخْتَارَنَا اللَّهُ وَاصْطَفَانَا وَجَعَلَ النُّبُوَّةَ فِینَا وَالْکتَابَ لَنَا وَالْحِکمَةَ وَالْعِلْمَ وَالْإِیمَانَ وَبَیتَ اللَّهِ وَمَسْکنَ إِسْمَاعِیلَ وَمَقَامَ إِبْرَاهِیمَ فَالْمُلْک لَنَا وَیلَک یا مُعَاوِیةُ وَنَحْنُ أَوْلَی بِإِبْرَاهِیمَ وَنَحْنُ آلُهُ وَآلُ عِمْرَانَ وَأَوْلَی بِعِمْرَانَ وَآلُ لُوطٍ وَنَحْنُ أَوْلَی بِلُوطٍ وَآلِ یعْقُوبَ وَنَحْنُ أَوْلَی بِیعْقُوبَ وَآلِ مُوسَی وَآلِ هَارُونَ وَآلِ دَاوُدَ وَأَوْلَی بِهِمْ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأَوْلَی بِهِ وَنَحْنُ أَهْلَ الْبَیتِ الَّذِینَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَطَهَّرَهُمْ تَطْهِیرا»؛ ثقفی، الغارات، ج۱، ص۱۱۹؛ و نیز ر.ک: الکلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۹ ـ ۲۰۰.
3.. المسعودی، مروج الذهب، ج۱، ص۴۲؛ المجلسی، بحار الأنوار، ج۵۴، ص۲۱۳، ح ۱۸۴.
