تعدادی از روایات به دلالت التزامی بر عصمت معصومان از هر گونه خطا دلالت دارد؛ مانند حدیث ثقلین که بیانگر همراهی اهلبیت علیهم السّلام با قرآن است و تبعیت از آنان، مصونیت از هر گونه لغزش و گمراهی را در پی خواهد داشت.۱
این دسته از متون گرچه به عصمت اهلبیت علیهم السّلام تصریح ندارند، اما از اطلاق یا عمومیتی برخوردارند که صدور هر گونه انحراف سهوی (یا عمدی) از سوی آنان را به طور کلی منتفی میشمارد. به بیان آشکارتر، در این متون، همراهی همیشگی اهلبیت علیهم السّلام با قرآن کریم مورد تأکید است و جداییناپذیری آنان از متن وحیانی حتمی دانسته شده است.
اگر آنان، زمانی، دچار خطا، سهو و نسیان شوند، در آن هنگام، همراه قرآن نخواهند بود. ازاینرو «اِخبار به همراهی جاودانه آنان با قرآن کریم»، «اِخبار به عصمت آنان از خطا (و گناه)» است و اگر در زمانی از قرآن جدا شوند، این جمله صادق نخواهد بود (درحالیکه طبق دلیل عقلی و اثبات نبوت با معجزه، پیامبر، پیوسته، مُخبِر صادق است). همچنین در این گونه از روایات، نتیجه تمسک به اهلبیت علیهم السّلام دور شدن از هر گونه لغزش و گمراهی دانسته شده و لازمه آن، این است که آنان از هر گونه خطا مبرا باشند (زیرا اگر کسی از خطا مبرا نباشد و در معرض سهو و نسیان قرار داشته باشد، چگونه تمسک به وی میتواند ما را از هر گونه لغزش و گمراهی مصون بدارد، همانگونه که از اطلاق این متون استفاده میشود).
