نمی‏پذیرد، بلکه برای تشکیل این گروه‏ها باید از واژگان کلیدی کمک گرفت و سپس این گروه‏ها را توسط واژه کانونی به یکدیگر مرتبط ساخت. واژه کانونی کلمه خاصی است که یک حوزه تصوری را محدود و معین می‎کند و میدان معناشناسی مستقل را تشکیل می‏دهد.^۱ در معناشناسی به چنین گروه‏های متنوع واژگانی‏ای «حوزه‏های معنایی» گفته می‏شود.^۲ عمده کار معناشناسی میدان‏های معنایی در کاربست قرآنی تحلیل و بررسی ارتباط بین واژگان قرآنی و حوزه‏های معنایی است.^۳

فرجام فهم معنا

پدیده فهم، آغاز و انجامی دارد؛ از یک نقطه آغازین شکوفا می‏شود و در نقطه پایانی ثمربخشی می‏نماید. در معناشناسی، طبق قواعد خاص و تحلیل نسبت‏ها و روابط بین واژگان، فرایند فهم متن تا پاسخ‏گویی به پرسش‏های موجود پیش می‏رود. چنین نیست که فهم با پیش‏فرض‏های مفسر شکل بگیرد و پدیده فهم نیز صحیح باشد. به‏علاوه فرایند فهم، فرجام دارد. دست‏کم تا وقتی پرسش جدیدی پیش نیامده، فرجام فهم متن مشخص است. چنین نیست که پرونده فهم متن باز باشد و هر مفسری آنچه را با پیش‏فرض‏های خویش فهم کرد به تفسیر متن بیفزاید و آن فهم را صحیح بنگارد. هر چقدر تحلیل معنا بیشتر می‏شود، معنای مستفاد از متن نیز کامل‏تر می‏گردد؛ تا جایی که از طریق بررسی و تحلیل واژگان و ارتباط بین آنها به جهان‏بینی متن درباره موضوعی پی ‏برده می‏شود. زمانی که جهان‏بینی صاحب متن حاصل شد، آنجا نقطه پایان فهم از متن است.