و از این طریق معنای نسبی حاصل می‏گردد. ^۱

برای نمونه واژه کتاب به معنای «نوشته و نامه» است. این معنا از کتاب در هر دستگاهی که این واژه استعمال شود، همراه واژه است؛ اما این تمام معنای کتاب نیست. هنگامی که این واژه در دستگاه قرآنی قرار می‏گیرد و با واژگانی همچون اهل، الله، وحی، تنزیل، نبی، ارتباط می‏یابد، معنایی خاصی به خود می‏گیرد. دیگر واژه کتاب در دستگاه قرآنی به معنای نوشته و نامه نیست، بلکه صبغه آسمانی به خود می‏گیرد. حتی این واژه قداست خاصی را در دستگاه قرآنی به همراه دارد. این معنای خاص برای کتاب تنها در صورتی پدیدار می‏گردد که این واژه با کلماتی خاص در این دستگاه تصوری در ارتباط بوده، دستگاه تصوری قرآن بیانگر معنای آن باشد. ^۲

با دقت در واژگان قرآنی متوجه می‏شویم که این دو معنا چندان مستقل از یکدیگر نیستند، بلکه در راستای تبیین متن، یکی نقش مقدمی برای دیگری ایفا می‏کند که نادیده گرفتن هر دو ضلع معنا به نقص فهم در مراد متن منجر خواهد شد. معنای نخست آن که با توجه به کتب لغت و با عنایت به غریب‏نگاری‏ها از یک واژه به دست می‏آید، همان معنایی است که واژه در هر کجای متن قرار گیرد به همراه خواهد داشت. معناشناسان این معنا را معنای پایه یا اساسی می‏نامند.^۳

واژگان کانونی و کلیدی

هر متن از تعدادی واژگان تشکیل شده است و چینش این واژگان در کنار یکدیگر، به صورت دلخواه و بدون توجه به جایگاه معنایی آنها صورت

در فهم واژگان، این مهم کمتر مورد توجه معناشناسان و حتی کتب لغت قرار گرفته است.^۱

معنای پایه و نسبی

معناشناسان دو معنا برای واژه متصوّرند: ۱. معنای پایه و اساسی، ۲. معنای نسبی. معنای اساسی همان معنایی است که یک واژه در هر دستگاهی که باشد آن را با خود حفظ می‏کند؛ اما این تمام معنای یک واژه نیست. واژه سیمای دیگری از معنا را همراه دارد که در هر دستگاهی قرار گیرد با توجه به جهان‏بینی خاص این دستگاه، آن واژه معنایی خاص به خود را خواهد گرفت که معنای نسبی نام دارد.^۲ این نسبی با آنچه تحت عنوان نسبیت معنی در هرمنوتیک فلسفی مطرح می‏شود متفاوت است، نسبی در هرمنوتیک فلسفی معلول فهم مفسر است، ازآنجای‏که هرمنوتیک فلسفی مفسر محو است، فهم مفسر دخیل در فهم متن می‏باشد و چون فهم مفسران با یکدیگر متفاوت است، نسبیت در معنا رخ می‏نماید، اما نسبی بودن معنا در معناشناسی معلول کاربرد لفظ در عبارات گوناگون است، در معناشناسی دست یابی به معنای حقیقی با توجه به عبارات مختلف ممکن می‏شود در حالی که در هرمنوتیک فلسفی اصلا دسترسی به معنای حقیقی ممکن نیست.

برای فهم معنای نسبی همواره نیازمند معنای اساسی هستیم؛ زیرا معنای اساسی و پایه، فارغ از اینکه آن واژه کجا قرار گیرد، همواره همراه واژه خواهد بود. لذا برای فهم معنای نسبی نمی‏توان نسبت به معنای اساسی بی‏توجه بود. هرگاه واژه در وضع خاصی قرار گیرد، چیزی به معنای اساسی آن افزوده می‏شود