خواهی دید بدون آنکه سوئی داشته باشد؛ یعنی بدون آنکه در دستت مرضی مشاهده نمایی.۱
راغب اصفهانی معتقد است؛ هر آنچه انسان را از امور دنیوی یا اخروی و حالات انسانی و بدنی و همچنین به دلیل از دست رفتن مال و جاه و دوست غمگین سازد، سوء نامیده میشود.۲ او در ادامه با تقسیم «حسنه» و «سیئه» به دو قسم و تبیین اقسام آن، چهرهای روشنتر از بحث ارائه میدهد.
حسنه و سیئه در نگاه راغب بر دو گونه است:
الف - حسنه و سیئه یا (خوبی و بدی) بر حسب اعتبار عقل و شرع، مانند (مَن جَاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُعَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَلَا يُجْزَىٰ إِلَّا مِثْلَهَا؛ هر کس کار نیکی به جا آورد او را ده برابر آن پاداش است، و هر کس کار زشتی انجام دهد جز مانند آن را کیفر داده نمیشود و بر آنان ستم نمیرود).۳
ب - حسنه و سیئه (خوبی و بدی) به اعتبار طبع و سرشت، و این همان خوبی و بدی است که طبیعت آن را سبک و سنگین میانگارد؛ مانند آیه: (فَإِذَا جَاءَتْهُمُ ٱلْحَسَنَةُ قَالُوا لَنَا هَٰذِهِ وَإِن تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَطَّيَّرُوا بِمُوسَىٰ وَمَن مَّعَهُ؛ و چون نیکی و رفاه برای آنها پیش میآمد میگفتند: این از خود ماست، و چون بدی و بلایی به آنها میرسید فال بد به موسی و همراهانش میزدند).۴
ازاینروی گفته میشود: «سَاءَنِی کذا و سُؤْتَنِی»؛ به من بدی کردی و مرا غمگین ساختی. «و اسَأْتَ إلی فلان»: به او بدی کردی. البته راغب آیاتی را در قرآن مثال میزند که «سوء» در آن به معنای «بئس» آمده است؛ همچون آیات
