نگریستن کتاب یوم و لیله از یونس، فرموده است: «هذا دینی و دین آبائی و هو الحق كله».۱ افزون بر این گزارشی در دست است که نشان می‌دهد، ابوهاشم جعفری (م.۲۶۱ق) تا اواخر عمر خود در برخی مسائل کلامی به دیدگاه هشام‌‌بن حکم گرایش داشته است. او می‌گوید که در مجلسی محمدبن صالح ارمنی (ش.۲۶۰ق) درباره آیه شریفه (یمْحُو اللّه مَا یشَاءُ وَیثْبِتُ وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ) از امام حسن عسکری علیه السلام پرسش کرد. امام علیه السلام در پاسخ وی فرمود: «آیا خداوند چیزی را که بوده است محو می‌کند و آیا چیزی را که نبوده است اثبات می‌کند»؟ در این هنگام ابوهاشم جعفری که در آنجا بوده با خود می‌گوید که این برخلاف قول هشام‌‌بن حکم است که باور دارد خداوند به اشیای پیش از تحقق علم ندارد. در این لحظه حضرت از گوشه چشم، نگاه تندی به ابوهاشم کرد و فرمود: «خداوند متعال قبل از تحقق اشیا به آن علم دارد. او خالق بود قبل از آنکه مخلوقی باشد، او رب بود قبل از آنکه مربوبی باشد و قادر بود قبل از آنکه مقدوری باشد».۲
با تکیه به این گزارش می‌توان گفت که ابوهاشم درباره علم باری‌تعالیٰ به دیدگاه هشام‌‌بن حکم باور داشته و از این‌رو مورد عتاب امام حسن عسکری علیه السلام قرار‌گرفته است.
باید افزود که عده‌ای از هشام‌‌گرایان چون فضل‌‌بن شاذان نیشابوری، محمدبن عیسی‌‌بن عبید یقطینی و ابراهیم‌‌بن هاشم با ابوهاشم جعفری مرتبط بوده و از او روایت نقل کرده‌اند.۳ شاید بتوان گفت که طرفداری ابوهاشم جعفری از
