علمی در آن مدرسه، بسیاری از میراث فكری آن به سایر مناطق امامیه، از جمله خراسان و ماوراءالنهر انتقال یافت.
اندیشوران و عالمان خراسانی و ماوراءالنهری با سفر به كوفه و مناطق وابسته و متأثر از آن شهر، ضمن آشنایی با اندیشه نحله‌های مختلف امامی، حجم قابل توجهی از میراث علمی امامیه را به زادگاه خویش انتقال داده و منتشر كردند. البته میزان حضور و تأثیرگذاری هر یک از این جریان‌ها، در محیط خراسان و ماوراءالنهر با مناطقی چون عراق و قم تفاوت داشت. خط فكری هشام‌بن حكم و یونس‌بن عبدالرحمان با تلاش‌های تحسین برانگیز فضل‌بن شاذان و شاگردانش در خراسان و ماوراءالنهر، با استقبال فراوان بسی بیشتر از عراق و قم مواجه گردید. این خط فكری - چه در عرصه كلام و چه در عرصه فقه - برای سال‌ها بر اندیشه بخش قابل توجهی از امامیان آن سامان سیطره داشت، تا جایی كه نظر موافقان این دیدگاه فكری در سایر نواحی را به خود جلب كرده بود.
جریان حدیث‌گرای خراسان و ماوراءالنهر نیز با بهره‌گیری از میراث روایی كوفیان، بسیار توانمند و فعال بوده است. از این رو مشایخ محدث قم، خود را به حدیث خراسانیان، نیازمند می‌دیدند و با مراودات علمی سعی داشتند از میراث حدیثی آنجا بهره‌مند شوند.
از غالیان مطرود در سرزمین خراسان و ماوراءالنهر گزارشی در دست نیست، ولی گروه متهم به غلو در آن ناحیه فعال بودند و حتیٰ برخی از اینان، به دلیل فضای سخت‌گیرانه قم، به آنجا سفر می‌كردند، چرا كه سایر جریان‌های امامی در خراسان و ماوراءالنهر با وجود انتقاد به این خط فكری، آنها را طرد نمی‌کردند و حتیٰ با آنان مراودات علمی داشتند. گروهی از اندیشوران در خراسان حضور داشتند كه از دیگر فرقه‌ها به مذهب امامیه گرویده بودند. از وابستگی جریانی آنان چیزی نمی‌دانیم، ولی می‌توان گفت آنها با تلاش و فعالیت جریان‌های اصیل امامی، به امامیه روی‌گردان شده بودند.
