دُبَیلی۱ - تاریخ‌‌نگار امامیه - و همچنین حسین‌بن حصین عمی و ابوطالب انباری از ابوبشر روایت فرا گرفته‌اند.۲
با توجه به منقولات باقی‌مانده و عناوین آثار ابوبشر عمی احتمال می‌رود او نیز در جریان تاریخ‌نگاری امامیه، همچون مشایخش محمد‌بن زکریای غلابی و عبدالعزیز جلودی، رویکردی تاریخی کلامی داشته است. ابوبشر کتاب‌هایی را در حوزه تاریخ و فضایل تألیف کرده بود و فهرست‌‌نگاران امامی نیز با تعبیر «حَسَن التصنیف» از او نام برده‌اند.۳ در این مجال به برخی کتاب‌های وی که در مباحثات کلامی کاربرد داشته‌اند، اشاره می‌کنیم:
۱. التاریخ الکبیر ۲. التاریخ الصغیر۴ ۳. الابواب الدامغه، نسخه‌ای از این اثر را سید‌بن طاووس (م.۶۶۴ق) در اختیار داشته و گزارشی از تاریخ رسول خدا صلی الله علیه و اله از آن نقل کرده است.۵ ۴. مناقب امیرالمؤمنین علیه السلام۶ ۵. محن الأنبیاء و الأوصیاء و الأولیاء۷ ۶. الفِرَق، که نویسندگان امامیه این اثر را با تعبیر «حسن غریب» وصف کرده‌اند.۸
ابن وهبان دُبَیلی بصری (زنده ۳۶۰ق)۹
ابوعبداللّه محمد‌بن وهبان‌بن محمد هنائی بصری معروف به دُبَیلی۱۰ را باید یکی از
1.. ابن‌معد موسوی، الحجة علی الذاهب الی تکفیر ابی‌طالب، ص۱۳۶؛ نجاشی، رجال، ص۹۶.
2.. نجاشی، رجال، ص۱۲۹، ۱۸۰، ۳۲۵؛ شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۶.
3.. شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۶؛ نجاشی، رجال، ص۹۶.
4.. نجاشی، رجال، ص۹۶؛ حموی، معجم الادباء، ج۲، ص۲۲۶.
5.. ابن‌طاوس، الامان من اخطار الاسفار و الازمان، ص۹۶.
6.. شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۶؛ نجاشی، رجال، ص۹۶.
7.. ابن‌ندیم، الفهرست، ص۲۴۷.
8.. شیخ طوسی، الفهرست، ص۷۶؛ نجاشی، رجال، ۹۶.
9.. ابن‌نجار، ذیل تاریخ بغداد، ج۲، ص۳۶۰.
10.. شیخ طوسی، رجال، ص۴۴۴.
