1.. ابن زنجویه، الروض الانیق فی اثبات الامامة ابی‌بکر الصدیق، ص۵۸۳-۵۸۴.

2.. این روش را بعضی از گروه‌های اهل سنت نیز در برابر یکدیگر اتخاذ می‌کردند. گفته شده بشر مریسی از رهبران مرجئه در برخورد با احادیث صحیح السند و در مقابله با اهل حدیث به اصحابش سفارش می‌کرد: «لا تردوه فتفتضحوا ولكن غالطوهم بالتأویل فتكونوا قد رددتموها بلطف إذ لم یمكنكم ردها بعنف» (دارمی، نقض علی المریسی، ص۸۶۸).

3.. طبرانی، المعجم الکبیر، ج۶، ص۲۲۱.

4.. همان؛ همچنان که برخی نویسندگان عامه در ذیل حدیث نبوی «لا اشبع اللّه بطنه» دربارۀ معاویه نیز به چنین توجیه بی اساسی دست زده‌اند. (ابی‌داود طیالسی، مسند، ج۴، ص۴۶۴-۴۶۵).

1.. ابومعین نسفی، بحرالکلام، ص۲۲۷.

2.. آمدی، ابکار الافکار، ج۵، ص۲۹۳؛ ابن‌حجر، تلخیص الحبیر، ج۴، ص۴۴.

3.. «الداهری یقول سألت‌بن أبی‌‌داود بالری عن حدیث الطیر فقال إن صح حدیث الطیر فنبوه النبی باطل لأنه حكى عن حاجب النبی صلی الله علیه و الهخیانه وحاجب النبی صلی الله علیه و اله لا یكون خائنا» (ابن‌عدی، الکامل، ج۴، ص۲۶۶؛ ابن‌عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۲۹، ص۸۷؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ج۱۳، ص۲۳۲).