در قم به سر برده است.۱ حسین‌بن اشکیب مروزی از جایگاه ممتاز علمی و کلامی برخوردار بوده است. شیخ طوسی با تعابیر بلندی چون ««فاضل، جلیل، متکلم، فقیه، مناظر، صاحب تصانیف، لطیف‌‌الکلام، جیدالنظر»۲ وی را ستوده؛ ایشان در جای دیگر راجع به او گفته: «عالم، متکلم، مصنف للکتب».۳ نجاشی نیز با واژگانی چون «ثقه مقدم، ثقه، ثقه، ثبت» از او یاد کرده است.۴
ابوالحسن اشعری در ضمن معرفی متکلمان و نویسندگان امامیه، نام ابن اشکیب مروزی را در کنار بزرگانی چون هشام‌‌بن حکم، یونس‌‌بن عبدالرحمان و فضل‌‌بن شاذان ذکر کرده است.۵
از مطالب یاد شده درمی‌یابیم که ابن اشکیب مروزی در عرصه کلام بسیار فعال بوده و در گفت‌‌وگوی رو در رو و میدان مناظره نیز به دفاع و تبیین از اندیشه امامیه می‌پرداخته است. گفته شده که ابوسعید غانم - اندیشمند هندی - در بلخ و در حضور حاکم و بزرگان آن شهر، درباره دین اسلام با وی مناظره کرد و بر اثر آن گفت‌‌وگو به حقانیت اسلام و مذهب امامیه پی برده و اسلام اختیار کرد.۶
با آنکه در منابع، از ابن اشکیب مروزی با عنوان «صاحب تصانیف» و «مصنف للکتب» نام برده شده۷ و او را در زمره نویسندگان مشهور امامیه جای داده‌اند، ۸ ولی آثار چندانی از او در مصادر فهرستی ذکر نشده است. تنها نجاشی سه عنوان کتاب برای وی بر می‌شمارد که دو اثر در موضوع کلام بوده و آنها عبارت‌‌اند از:
