تفسیر، ج۱۶، ص۲ (ابن مسعود). طبری (همانجا) آن را به عنوان قرائت اُبَی می‌آورد، هرچند دیگران گفته‌اند اُبَی «صَحیحَة» خوانده است (ن.ک: جفری، ص۱۴۳). همچنین ن.ک: سعد، ص۶۳ (جعفر صادق)؛ قمی، ج۲، ص۳۹ (ضمن روایتی بلند، با عبارت: «کذا نزلت»)، نقل‌شده در: کتکانی، ج۲، ص۴۷۵، ش۴، مجلسی، ج۱۳، ص۲۸۰، ش۱؛ عیاشی، ج۲، ص۳۳۵-۳۳۶، ش۵۴، نقل‌شده در: کتکانی، ج۲، ص۴۷۸، ش۱۴؛ کشی، ص۱۲۶ (جعفر صادق[[ع]] به زرارة بن أعیَن می‌گوید: ”هذا التنزیل من عند الله"؛ در نسخه چاپی کشی کلمه «صالحة» حذف شده است، اما در نقل نوری، ص۳۰۵، ش۲۱ - ص۳۰۶، ش۴ آمده است). ابن الندیم، فهرست، تص. رضا تجدد، تهران ۱۳۹۱/۱۹۷۱، ص۳۴ (به عنوان قرائت ابن شنبوذ)؛ قرطبی، ج۱۱، ص۳۴ (ابن عباس، عثمان بن عفان).
دو: يَأْخُذُ كُلَّ سَفينَةٍ + صَحِیحَةٍ+ غَصْباً (۱۸[الکهف:۷۹ / ۳۱۷ [۱، ۵]. ن.ک: طبری، تفسیر، ج۱۶، ص۲ (بعض القراءات)؛ طوسی، تبیان، ج۷، ص۸۰ (اُبَی، ابن مسعود)؛ قرطبی، ج۱۱، ص۳۴ (ابن عباس، ابن جُبَیر).
۸۹.
یک: (-) فَامْنُنْ أَوْ *أَمْسِكْ* / + فأَمْسِكْ+ أو + أعْطِهْ+ (۳۸[صاد]:۳۹ / ۴۶۴ [۶]). قس: ”فَامْنُنْ أو أعطِ" نقل‌شده (به عنوان قرائت علی) در: صفار، ص۳۶۱، ص۱، نقل‌شده در: مجلسی، ج۲۴، ص۱۲۴-۱۲۵، ش۲.
دو: *فَامْنُنْ* أَوْ *أَمْسِكْ* / + فأَمْسِكْ+ أو + أعْطِ+ (۳۸[صاد]:۳۹ / ۴۶۶، ۴۶۷ [۵]). صفار (ص۳۷۸، ش۱۳، نقل‌شده در: نوری، ص۳۲۴، ش۲-۴) نیز این قرائت را به علی[[ع]] نسبت داده است. محمد بن محمد الشیخ المفید، الاختصاص، نجف ۱۳۹۰/۱۹۷۱، ص۳۰۰.
۹۰.
یک: *وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ* وَالأُنْثى / + اللهُ خالِقُ الذَّکَرِ+ (۹۲[اللیل]:۳ / ۶۵۵ [۶]). ن.ک: جفری، ص۳۵۴ (اُبَی، ابن قیس و ابو مِجلَز).
