بر اساس ریشهشناسی اولیه، بخش نخست این واژه از ریشه srh به معنای «مبارزه کردن» است و با توجه به نشان تئوفوریک( آن میتوان آن را به «خداوند مبارزه میکند» ترجمه کرد؛ و به عنوان لقب یک انسان [یعقوب] مفهوم «مجاهد، سرباز خداوند»۱ دارد.۲
از موانع این نظریه، واژه ישֻׁרוּן / Jeshurun است که برای اشاره به سرزمین اسرائیل، چهار بار در تنخ تکرار شده است (تثنیه ۳۲: ۱۵؛ ۳۳: ۵، ۲۶ و اشعیا ۴۴: ۲)، و به طور خاص در اشعیا به صورت تقارن با «یعقوب» به کار رفته است؛ و این احتمال را در پی دارد که بخش اول کلمه از יָשׁר / yāshar به معنای «عدالت و درستی» بوده و با ترکیب אֵל/ ʾēl به معنای «خداوند عادل است» باشد. محتملاً حرف שׂ/ s در کلمه مورد نظر، پيشتر به صورت שׁ/ sh بوده،۳ و به اين ترتيب، تلفظ نخستين آن yishrāel «يشرائل» بوده است. این احتمال هنگامی تقویت مییابد که بدانیم شواهدی نیز از اختلاف یهودیان متقدم در تلفظ حرف «س» و «ش» وجود دارد (نک. روایت «شیبولت/ سیبولت» در داوران ۱۲: ۶).
اما از سوی دیگر، ادبیات حاکم بر کتاب مقدس، به طور خاص کتب انبیا، با محوریت اندیشه برگزیدگی با تأکید فزایندهای با ریشهشناسی توراتی اولیه همسو است. توضیح آنکه انتخاب نام اسرائیل برای شخص یعقوب، سپس بخشی از منطقه جغرافیایی یهودینشین و در نهایت بازماندگان این قوم تا به امروز، برای مقابله آنان با کشورهای همسایه و همجوار بوده است؛ «چه اینکه یهوه به عنوان
